IndigoMandolin
Kayıtlı Kullanıcı
Bir gün ansızın bir haber düşer önünüze. Telefonun ucundaki ses, soğuk ve resmi… Hesabınızda bir bloke olduğunu söyler. İşte o an bir dünya yıkılır sanki, neye uğradığınızı şaşırırsınız.
Bankaların bu tür durumlarda avukatlara vekalet vermesi, aslında sistemin bir parçası. Kendi iç bünyelerinde halledemeyecekleri, daha doğrusu hukuki süreç gerektiren her adımda, işi bilen birine teslim etmeleri şart. Bu da o vekaletle başlıyor işte, tüm o işlemlerin yasal zemini.
Avukat, o vekaletle bankanın kolu kanadı oluyor bir anda. Borç tahsilinden tutun da mal varlığı araştırmasına kadar… Hukukun karmaşık yollarında banka adına koşuşturuyor. Ya da tam tersi, bir engeli kaldırmak için çabalıyor, kime ne sorması gerekiyorsa soruyor.
Peki, siz bir anda o vekaletin muhatabı olarak buluyorsunuz kendinizi. Kim bilir kaç gündür düşünüyorsunuz, ne oldu da bu noktaya geldim diye. Bazen küçük bir eksiklik, bazen atlanmış bir ödeme… Büyük bir çarka kapılıvermek gibi bir his bu.
Vekalet denilen o kağıt parçası, aslında büyük bir yetkiyi temsil ediyor, biliyor musunuz? Banka, kendi eliyle bu yetkiyi bir avukata devrediyor. Yani avukat, artık sadece kendini değil, koca bir finans kuruluşunu temsil ediyor. İşte bu yüzden ciddiye almak gerekiyor her detayı.
Sistem, işleyişi itibarıyla biraz acımasız gelebilir insana. Bir anda yasal bir işlemle karşılaşıyorsunuz, oysa daha dün her şey ne kadar olağan… Sonra öğreniyorsunuz ki, banka çoktan avukatı görevlendirmiş, iş resmiyete binmiş. Geri dönüşü zor bir yola girilmiş gibi…
Bu durum, banka ile müşteri arasındaki o hassas güven dengesini de sarsıyor sanki. Hani derler ya, "paramı emanet ettiğim yer…" Birden bire kendinizi o emanetin gölgesinde bulmak… Kim bilir kaç kişi aynı şeyleri yaşıyor, içten içe bir buruklukla.
Sonra o avukatın kapısını çalmak, ya da telefonla ulaşmak… Belki de ilk defa böyle bir durumla yüzleşiyorsunuz. Ne sormak gerektiğini bilemiyorsunuz, hangi kelimeyi kullanmalı… Ya da ne anlatmalı ki, karşı taraf derdinizi tam anlasın, size yol göstersin... Zor vallahi, billahi zor.
Bankaların bu tür durumlarda avukatlara vekalet vermesi, aslında sistemin bir parçası. Kendi iç bünyelerinde halledemeyecekleri, daha doğrusu hukuki süreç gerektiren her adımda, işi bilen birine teslim etmeleri şart. Bu da o vekaletle başlıyor işte, tüm o işlemlerin yasal zemini.
Avukat, o vekaletle bankanın kolu kanadı oluyor bir anda. Borç tahsilinden tutun da mal varlığı araştırmasına kadar… Hukukun karmaşık yollarında banka adına koşuşturuyor. Ya da tam tersi, bir engeli kaldırmak için çabalıyor, kime ne sorması gerekiyorsa soruyor.
Peki, siz bir anda o vekaletin muhatabı olarak buluyorsunuz kendinizi. Kim bilir kaç gündür düşünüyorsunuz, ne oldu da bu noktaya geldim diye. Bazen küçük bir eksiklik, bazen atlanmış bir ödeme… Büyük bir çarka kapılıvermek gibi bir his bu.
Vekalet denilen o kağıt parçası, aslında büyük bir yetkiyi temsil ediyor, biliyor musunuz? Banka, kendi eliyle bu yetkiyi bir avukata devrediyor. Yani avukat, artık sadece kendini değil, koca bir finans kuruluşunu temsil ediyor. İşte bu yüzden ciddiye almak gerekiyor her detayı.
Sistem, işleyişi itibarıyla biraz acımasız gelebilir insana. Bir anda yasal bir işlemle karşılaşıyorsunuz, oysa daha dün her şey ne kadar olağan… Sonra öğreniyorsunuz ki, banka çoktan avukatı görevlendirmiş, iş resmiyete binmiş. Geri dönüşü zor bir yola girilmiş gibi…
Bu durum, banka ile müşteri arasındaki o hassas güven dengesini de sarsıyor sanki. Hani derler ya, "paramı emanet ettiğim yer…" Birden bire kendinizi o emanetin gölgesinde bulmak… Kim bilir kaç kişi aynı şeyleri yaşıyor, içten içe bir buruklukla.
Sonra o avukatın kapısını çalmak, ya da telefonla ulaşmak… Belki de ilk defa böyle bir durumla yüzleşiyorsunuz. Ne sormak gerektiğini bilemiyorsunuz, hangi kelimeyi kullanmalı… Ya da ne anlatmalı ki, karşı taraf derdinizi tam anlasın, size yol göstersin... Zor vallahi, billahi zor.
