JadeSpectrum
Kayıtlı Kullanıcı
Oturup da bir türlü başlayamadığın o iş var ya… Biliyorum o hissi. Sanki bir duvar örülmüş önüne, geçemiyorsun. Sanki bütün kelimeler, bütün fikirler uzağında bir yerlerde, sen dokunamıyorsun. Ne kadar zorlarsan zorla, o ilk adımı atamıyorsun.
Bak şimdi, bu tıkanıklık dediğin, aslında bir sinyal. Vücudun sana "Dur, bir soluklan, bir düşün" diyor belki de. Ama biz ne yapıyoruz? Daha çok zorluyoruz, daha çok kasıyoruz kendimizi. İşte orada hata yapıyoruz abi ya, vallahi.
Direkt dal konuya. Boş ver girizgahı, süslü lafları. Ne yazacaksan, ne yapacaksan, en kaba haliyle, en öz haliyle bir kenara yaz. Bir kelime, bir cümle... Sadece o an aklına geleni. Düzenlemeyi sonra düşünürsün, inan bana.
Mükemmel olacak diye diye hiçbir şey olmuyor biliyor musun? O kadar çok gördüm ki bu yüzden eli kolu bağlananları. İlk deneme kötü mü oldu? Olsun. Berbat mı? Hiç önemli değil. Tekrar yaparsın, geliştirirsin. Silmek diye bir şey var neticede. Unutma bunu.
Bazen de kalkacaksın o masanın başından. Git bir yürü. Bir kahve yap kendine, pencereden dışarı bak. Hatta bir saat hiçbir şey düşünmeden, tamamen alakasız bir işle uğraş. O zihin dediğin şey, bazen kendi kendine en iyi çözümü buluyor, sen farkında bile olmadan. Bırak biraz dinlensin o, boşalt kafanı...
Kendine sorsana bir: Neden takıldın? Ne tıkıyor seni şu an? Korku mu bu, yetersizlik hissi mi? Yoksa sadece tembellik mi? Adını koy şu meselenin. Kağıda dök. Gerekirse bağır çağır o kağıda. Çıkartsana içinden onu.
Küçük parçalara böl işi. Kocaman bir proje gözünde büyüyünce, işte o zaman tıkanıyorsun. Dersin ki kendine, "Bugün sadece şu başlığı atacağım" ya da "Şu ilk cümleyi yazacağım." Gerisi gelir, emin ol. Bir yerden başlamak, işin yarısıdır, laf olsun diye söylemiyorum.
Konuş birileriyle. Hiç alakası olmayan biriyle bile konuşabilirsin. Bazen dışarıdan bir bakış açısı, senin günlerdir içinde boğulduğun o düğümü bir anda çözüverir. "Aaa, hiç aklıma gelmemişti" dediğin anlar olur, billahi.
Unut gitsin o beklentileri. Kimse senden en baştan harikalar yaratmanı beklemiyor. Kendin de bekleme. Basit başla, sade başla. Ne kadar basit olursa o kadar kolay olur o ilk adımı atmak. Yoksa o yükün altında ezilir kalırsın, gerçekten.
Bu süreçte kendine acıma. Ama kendini de yıpratma. Dengeyi bulmak lazım. Bazen gerçekten yorulmuşsundur, o zaman dinlenmek gerekir. Ama bazen de sadece bahaneler üretiyorsundur. İşte o zaman da sert ol kendine, kalk ve yap. Farkı iyi ayırt etmelisin.
Sonuçta kimse doğuştan bloke kaldırma uzmanı olarak gelmiyor dünyaya. Hepimiz düşe kalka, deneyerek öğreniyoruz. Önemli olan, o tıkanıklığın seni tamamen esir almasına izin vermemek. Ufacık da olsa bir adım atmak, yeter. İşte o kilit çözülüyor o zaman. Hadi bakalım...
Bak şimdi, bu tıkanıklık dediğin, aslında bir sinyal. Vücudun sana "Dur, bir soluklan, bir düşün" diyor belki de. Ama biz ne yapıyoruz? Daha çok zorluyoruz, daha çok kasıyoruz kendimizi. İşte orada hata yapıyoruz abi ya, vallahi.
Direkt dal konuya. Boş ver girizgahı, süslü lafları. Ne yazacaksan, ne yapacaksan, en kaba haliyle, en öz haliyle bir kenara yaz. Bir kelime, bir cümle... Sadece o an aklına geleni. Düzenlemeyi sonra düşünürsün, inan bana.
Mükemmel olacak diye diye hiçbir şey olmuyor biliyor musun? O kadar çok gördüm ki bu yüzden eli kolu bağlananları. İlk deneme kötü mü oldu? Olsun. Berbat mı? Hiç önemli değil. Tekrar yaparsın, geliştirirsin. Silmek diye bir şey var neticede. Unutma bunu.
Bazen de kalkacaksın o masanın başından. Git bir yürü. Bir kahve yap kendine, pencereden dışarı bak. Hatta bir saat hiçbir şey düşünmeden, tamamen alakasız bir işle uğraş. O zihin dediğin şey, bazen kendi kendine en iyi çözümü buluyor, sen farkında bile olmadan. Bırak biraz dinlensin o, boşalt kafanı...
Kendine sorsana bir: Neden takıldın? Ne tıkıyor seni şu an? Korku mu bu, yetersizlik hissi mi? Yoksa sadece tembellik mi? Adını koy şu meselenin. Kağıda dök. Gerekirse bağır çağır o kağıda. Çıkartsana içinden onu.
Küçük parçalara böl işi. Kocaman bir proje gözünde büyüyünce, işte o zaman tıkanıyorsun. Dersin ki kendine, "Bugün sadece şu başlığı atacağım" ya da "Şu ilk cümleyi yazacağım." Gerisi gelir, emin ol. Bir yerden başlamak, işin yarısıdır, laf olsun diye söylemiyorum.
Konuş birileriyle. Hiç alakası olmayan biriyle bile konuşabilirsin. Bazen dışarıdan bir bakış açısı, senin günlerdir içinde boğulduğun o düğümü bir anda çözüverir. "Aaa, hiç aklıma gelmemişti" dediğin anlar olur, billahi.
Unut gitsin o beklentileri. Kimse senden en baştan harikalar yaratmanı beklemiyor. Kendin de bekleme. Basit başla, sade başla. Ne kadar basit olursa o kadar kolay olur o ilk adımı atmak. Yoksa o yükün altında ezilir kalırsın, gerçekten.
Bu süreçte kendine acıma. Ama kendini de yıpratma. Dengeyi bulmak lazım. Bazen gerçekten yorulmuşsundur, o zaman dinlenmek gerekir. Ama bazen de sadece bahaneler üretiyorsundur. İşte o zaman da sert ol kendine, kalk ve yap. Farkı iyi ayırt etmelisin.
Sonuçta kimse doğuştan bloke kaldırma uzmanı olarak gelmiyor dünyaya. Hepimiz düşe kalka, deneyerek öğreniyoruz. Önemli olan, o tıkanıklığın seni tamamen esir almasına izin vermemek. Ufacık da olsa bir adım atmak, yeter. İşte o kilit çözülüyor o zaman. Hadi bakalım...
