IndigoTambourine
Kayıtlı Kullanıcı
Ahmet, yıllarca dirsek çürüterek kurduğu küçük işletmesinin kara günlerle boğuştuğu bir sabah uyandı. Postacı kapısına dayanmıştı, elinde tebligat zarfıyla. Zarfı açtı, okudu, okudukça gözleri karardı. Banka hesabı bloke edilmişti! Ne olmuştu, nasıl olmuştu anlamıyordu. Dünya başına yıkılmıştı adeta.
Vergi borcu... Yıllardır düzenli ödemeye çalıştığı, bazen aksattığı ama hep telafi ettiği vergi borcu. Nasıl olmuştu da bu kadar birikmişti? Muhasebecisiyle görüştü hemen. Durum vahimdi. Borç, faiziyle katlanmış, ödeme süresi çoktan geçmişti. "Abi, yapacak bir şey yok, ödeyeceksin," dedi muhasebeci, sesi gayet sakin. Ama Ahmet'in içi yangın yeriydi.
Bloke olan hesap, sadece parayı değil, umudu da bloke etmişti sanki. Siparişler bekliyordu, faturalar ödenmeyi. Çalışanların maaşları... Düşündükçe daha da çaresizleşiyordu. Ne yapacaktı, nasıl çıkacaktı bu işin içinden? İnsan böyle durumlarda yapayalnız hissediyor kendini, değil mi?
Bankaya gitti, borcun detaylarını öğrendi. Rakam dudak uçuklatıcıydı. O kadar parayı nereden bulacaktı? Aklına ilk gelen, ailesinden yardım istemek oldu. Ama onlara da yük olmak istemiyordu. Zaten herkesin kendi derdi vardı.
Kafası kazan gibiydi. Bir yandan vergi dairesiyle görüşüyor, bir yandan ödeme planı yapmaya çalışıyordu. Belki bir taksitlendirme imkanı olurdu. Ama vergi dairesindeki memur, pek oralı değildi. "Kanun neyse o," dedi, soğuk bir ifadeyle. Ahmet, o an bir kez daha anladı, hayatın ne kadar acımasız olabileceğini.
Çaresizlik içinde internette araştırma yapmaya başladı. Belki bir çözüm yolu bulurdu. Birkaç avukatla görüştü. Herkes aynı şeyi söylüyordu: "Ödeyeceksin." Başka çare yoktu. Peki, o parayı nereden bulacaktı? İşte bütün mesele buydu.
Sonunda, bir arkadaşından borç almayı başardı. Vallahi billahi, sanki piyangodan para çıkmıştı. Hemen vergi dairesine koştu, borcunu ödedi. Hesap blokesi kalkar kalkmaz, derin bir nefes aldı. Sanki üzerinden büyük bir yük kalkmıştı.
Ama bu, sadece bir başlangıçtı. Daha çok çalışmalı, daha çok kazanmalıydı. Borcunu ödemeli, işletmesini yeniden ayağa kaldırmalıydı. Hayat böyleydi işte, inişli çıkışlı. Önemli olan, pes etmemekti.
Bundan sonra vergilerini asla aksatmamaya yemin etti. Çünkü biliyordu ki, en ufak bir ihmal, büyük sorunlara yol açabilirdi. Yaşadığı bu olay, ona hayatının en büyük dersini vermişti. İşte böyle...
Şimdi, o zor günleri geride bırakmış olsa da, o tebligat zarfını hala saklıyor. Çünkü o zarf, ona ne kadar güçlü olduğunu, ne kadar dayanıklı olduğunu hatırlatıyor. Ve en önemlisi, hiçbir zaman umudunu kaybetmemesi gerektiğini... Unutma, her karanlığın ardından bir aydınlık gelir. Belki hemen değil, ama mutlaka gelir.
Vergi borcu... Yıllardır düzenli ödemeye çalıştığı, bazen aksattığı ama hep telafi ettiği vergi borcu. Nasıl olmuştu da bu kadar birikmişti? Muhasebecisiyle görüştü hemen. Durum vahimdi. Borç, faiziyle katlanmış, ödeme süresi çoktan geçmişti. "Abi, yapacak bir şey yok, ödeyeceksin," dedi muhasebeci, sesi gayet sakin. Ama Ahmet'in içi yangın yeriydi.
Bloke olan hesap, sadece parayı değil, umudu da bloke etmişti sanki. Siparişler bekliyordu, faturalar ödenmeyi. Çalışanların maaşları... Düşündükçe daha da çaresizleşiyordu. Ne yapacaktı, nasıl çıkacaktı bu işin içinden? İnsan böyle durumlarda yapayalnız hissediyor kendini, değil mi?
Bankaya gitti, borcun detaylarını öğrendi. Rakam dudak uçuklatıcıydı. O kadar parayı nereden bulacaktı? Aklına ilk gelen, ailesinden yardım istemek oldu. Ama onlara da yük olmak istemiyordu. Zaten herkesin kendi derdi vardı.
Kafası kazan gibiydi. Bir yandan vergi dairesiyle görüşüyor, bir yandan ödeme planı yapmaya çalışıyordu. Belki bir taksitlendirme imkanı olurdu. Ama vergi dairesindeki memur, pek oralı değildi. "Kanun neyse o," dedi, soğuk bir ifadeyle. Ahmet, o an bir kez daha anladı, hayatın ne kadar acımasız olabileceğini.
Çaresizlik içinde internette araştırma yapmaya başladı. Belki bir çözüm yolu bulurdu. Birkaç avukatla görüştü. Herkes aynı şeyi söylüyordu: "Ödeyeceksin." Başka çare yoktu. Peki, o parayı nereden bulacaktı? İşte bütün mesele buydu.
Sonunda, bir arkadaşından borç almayı başardı. Vallahi billahi, sanki piyangodan para çıkmıştı. Hemen vergi dairesine koştu, borcunu ödedi. Hesap blokesi kalkar kalkmaz, derin bir nefes aldı. Sanki üzerinden büyük bir yük kalkmıştı.
Ama bu, sadece bir başlangıçtı. Daha çok çalışmalı, daha çok kazanmalıydı. Borcunu ödemeli, işletmesini yeniden ayağa kaldırmalıydı. Hayat böyleydi işte, inişli çıkışlı. Önemli olan, pes etmemekti.
Bundan sonra vergilerini asla aksatmamaya yemin etti. Çünkü biliyordu ki, en ufak bir ihmal, büyük sorunlara yol açabilirdi. Yaşadığı bu olay, ona hayatının en büyük dersini vermişti. İşte böyle...
Şimdi, o zor günleri geride bırakmış olsa da, o tebligat zarfını hala saklıyor. Çünkü o zarf, ona ne kadar güçlü olduğunu, ne kadar dayanıklı olduğunu hatırlatıyor. Ve en önemlisi, hiçbir zaman umudunu kaybetmemesi gerektiğini... Unutma, her karanlığın ardından bir aydınlık gelir. Belki hemen değil, ama mutlaka gelir.
