IndigoTelescope
Kayıtlı Kullanıcı
Bir duvara toslamış gibi hissediyorsun, değil mi? Hani o bildik, "yok abi, olmuyor" dediğin anlar var ya, işte tam da öyle bir blokajla karşı karşıyasın belki de şu an. İnsan hemen bir şeyler yapmak ister, üzerine gitmek, zorlamak… Sanki daha çok itince o kapı açılacakmış gibi. Bazen bu işe yarar, hani o inatçı vidanın son bir turda döndüğü an gibi düşün. Ama her zaman değil, vallahi bazen o kadar zorluyorsun ki, hem kendini yıpratıyorsun hem de aslında olmayan bir kapıyı zorluyorsun gibi geliyor, sanki boşluğa itiyorsun. Bu doğrudan müdahale, böyle aslan gibi atılıp pençeni geçirme hali, bazı durumlarda kurtarıcı olabilir ama her durumda değil, bilemedin...
Peki, hiç düşündün mü, bazen en iyi çözüm hiçbir şey yapmamak olabilir mi diye? Hani o ilk hissettin ya, "olmuyor" diye, o an bir durup beklemek... Bir kenara çekilmek, durumu uzaktan izlemek. Sanki o blokaj bir sis bulutuymuş da, biraz rüzgar esse kendiliğinden dağılacakmış gibi. Gözlemlemek, dışarıdan bakmak, bazen o kadar farklı şeyler gösterir ki sana... Olayın tüm dinamikleri, senin göremediğin, hatta farkında bile olmadığın detaylar su yüzüne çıkmaya başlar. Acele etmek yerine, o soruna nefes alacak bir alan tanımak, belki de en radikal çözüm yollarından biri, ama aynı zamanda en pasif görüneni de diyebiliriz, değil mi? Biraz demlenmeye bırakmak gibi...
Ya da şöyle düşün, sen bu işin içindesin, yani tünelin içinden bakıyorsun tünelin sonuna. Ama dışarıda birileri var, o tünelin dışından sana el feneri tutabilecek olanlar... Bir arkadaşına anlatmak, derdini dökmek mesela, o anda o kadar hafifletir ki insanı. Veya daha da ötesi, bu konuda tecrübeli, daha önce benzer blokajları aşmış birine danışmak. Hani o "benim ustam var" dediğin anlar gibi, gerçekten bir bilene sormak, farklı bir bakış açısı edinmek… Kendi iç sesin bazen o kadar gürültülü olur ki, dışarıdan gelen mantıklı bir fısıltı sana bambaşka bir yol gösterebilir, vallahi billahi bak. Kim bilir, belki de o "çıkmaz sokak" dediğin yer, aslında hiç dönmeyi düşünmediğin o yan sokakmış...
Ama bazen de tüm bu dışsal çözümler, o yüzeydeki köpüğü almak gibi kalır, derine inmek gerekir. O blokaj neden var? Gerçekten neyin önünü tıkıyor? İşte o zaman kendi içine dönüp biraz kazı yapman şart. Sanki bir dedektif gibi, olayın tüm geçmişini, nedenlerini, sonuçlarını kurcalamak... Kendine samimi sorular sormak, "Bunu ben mi yarattım?", "Bunun ardında yatan gerçek korku ne?", "Neyi değiştirmeye direniyorum?" gibi. Bu, öyle hemen sonuç veren bir yöntem değil belki, ama kalıcı bir çözüm istiyorsan, o zaman o kökü bulman lazım. Yoksa ne kadar uğraşsan da, hep aynı yerden patlak verir durur bu mesele, inşallah bulursun...
Peki, ya o blokaj o kadar büyük, o kadar aşılmaz görünüyorsa ki, nereden başlayacağını bilemiyorsun? Hani o devasa duvar var ya karşında, tek seferde yıkmaya kalksan altında kalırsın. İşte o zaman o duvarı ufak tuğlalara ayırmak gerek. Parça parça yaklaşmak, minik adımlarla başlamak. Belki de sadece "ilk tuğlayı yerinden oynatmak" bile o kadar büyük bir momentum yaratır ki, gerisi çorap söküğü gibi gelir. "Bugün sadece şu kadarcık yapacağım" demek, o büyük yükü omuzlarından almak gibidir. Bazen o başlangıçtaki "yapılmaz" hissi, aslında o ilk adımı atmaya korktuğun içindir, vallahi öyle. Küçük zaferler, büyük blokajları eritmenin en kestirme, en yorucu olmayan yollarından biri, denemeye değer bence...
Peki, hiç düşündün mü, bazen en iyi çözüm hiçbir şey yapmamak olabilir mi diye? Hani o ilk hissettin ya, "olmuyor" diye, o an bir durup beklemek... Bir kenara çekilmek, durumu uzaktan izlemek. Sanki o blokaj bir sis bulutuymuş da, biraz rüzgar esse kendiliğinden dağılacakmış gibi. Gözlemlemek, dışarıdan bakmak, bazen o kadar farklı şeyler gösterir ki sana... Olayın tüm dinamikleri, senin göremediğin, hatta farkında bile olmadığın detaylar su yüzüne çıkmaya başlar. Acele etmek yerine, o soruna nefes alacak bir alan tanımak, belki de en radikal çözüm yollarından biri, ama aynı zamanda en pasif görüneni de diyebiliriz, değil mi? Biraz demlenmeye bırakmak gibi...
Ya da şöyle düşün, sen bu işin içindesin, yani tünelin içinden bakıyorsun tünelin sonuna. Ama dışarıda birileri var, o tünelin dışından sana el feneri tutabilecek olanlar... Bir arkadaşına anlatmak, derdini dökmek mesela, o anda o kadar hafifletir ki insanı. Veya daha da ötesi, bu konuda tecrübeli, daha önce benzer blokajları aşmış birine danışmak. Hani o "benim ustam var" dediğin anlar gibi, gerçekten bir bilene sormak, farklı bir bakış açısı edinmek… Kendi iç sesin bazen o kadar gürültülü olur ki, dışarıdan gelen mantıklı bir fısıltı sana bambaşka bir yol gösterebilir, vallahi billahi bak. Kim bilir, belki de o "çıkmaz sokak" dediğin yer, aslında hiç dönmeyi düşünmediğin o yan sokakmış...
Ama bazen de tüm bu dışsal çözümler, o yüzeydeki köpüğü almak gibi kalır, derine inmek gerekir. O blokaj neden var? Gerçekten neyin önünü tıkıyor? İşte o zaman kendi içine dönüp biraz kazı yapman şart. Sanki bir dedektif gibi, olayın tüm geçmişini, nedenlerini, sonuçlarını kurcalamak... Kendine samimi sorular sormak, "Bunu ben mi yarattım?", "Bunun ardında yatan gerçek korku ne?", "Neyi değiştirmeye direniyorum?" gibi. Bu, öyle hemen sonuç veren bir yöntem değil belki, ama kalıcı bir çözüm istiyorsan, o zaman o kökü bulman lazım. Yoksa ne kadar uğraşsan da, hep aynı yerden patlak verir durur bu mesele, inşallah bulursun...
Peki, ya o blokaj o kadar büyük, o kadar aşılmaz görünüyorsa ki, nereden başlayacağını bilemiyorsun? Hani o devasa duvar var ya karşında, tek seferde yıkmaya kalksan altında kalırsın. İşte o zaman o duvarı ufak tuğlalara ayırmak gerek. Parça parça yaklaşmak, minik adımlarla başlamak. Belki de sadece "ilk tuğlayı yerinden oynatmak" bile o kadar büyük bir momentum yaratır ki, gerisi çorap söküğü gibi gelir. "Bugün sadece şu kadarcık yapacağım" demek, o büyük yükü omuzlarından almak gibidir. Bazen o başlangıçtaki "yapılmaz" hissi, aslında o ilk adımı atmaya korktuğun içindir, vallahi öyle. Küçük zaferler, büyük blokajları eritmenin en kestirme, en yorucu olmayan yollarından biri, denemeye değer bence...
