JadeSpectrum
Kayıtlı Kullanıcı
Hop! Bir gün bir baktın, canım çektiğin Google Photos hesabın öylece duruyor ama sanki aranızda bir perde var, fotoğraflarına erişim sınırlı... İşte o an, insanı bir soğuk ter basar, bir "Eyvah! Ne oldu şimdi?" sorusu boğazına düğümlenir. Sanki bütün anıların, bütün o değerli kareler bir anda görünmez bir kilit altına alınmış gibi, değil mi abi?
Çoğu kişi ilk önce ne olduğunu anlamaz, vallahi. "Ben bir şey yapmadım ki!" diye başlar sayıklamaya. Sanki Google Pictures sana kişisel bir cephe almış gibi. Oysa durumun kökeni, genellikle o "ücretsiz sınırsız depolama" masalının bir gün bittiği gerçeğine dayanır. Yani, bir yerde bir kota dolmuş, sen farkında bile olmadan, sessiz sedasız...
Telefon elden düşer gibi olurdu ilk başlarda. O fotoğraflar, o videolar; çocuğunun ilk adımı, o unutulmaz tatil anları, mezuniyet töreni... Hepsi dijital bir bulutun içinde ama sana kapı duvar. İşte o zaman başlar insanlar karıştırmaya menüleri, ayarları, ne bileyim, her yeri...
Aslında çözüm arayışında ilk adım, hep o depolama alanı kontrolü olmalı, değil mi? "Vay efendim, neymiş? Senin o beleş sandığın depolama kotası dolmuş." diye bir bildirim düşer bazen köşeye, bazen de hiç düşmez. Önce bir hesabının genel durumuna bakacaksın, Google Drive, Gmail hatta Photos'un kendisi, hepsi aynı potada eriyor o on beş gigabaytlık ücretsiz alan içinde. Kim bilir hangi büyük videoyu yedekledin de unuttun, ya da hangi e-posta ekleri birikti de haberin olmadı...
Ondan sonra başlar insanlar çareler aramaya. Kimisi der ki, "Eski, bulanık fotoğrafları, gereksiz ekran görüntülerini sil gitsin." Mantıklı tabii. Belki onlardan kurtularak, o minicik alan kazanımını yakalarsın. Hatta çoğu zaman, bilhassa da o WhatsApp'tan gelen yüzlerce 'günaydın' mesajı görseli, birikmiş gereksiz GIF'ler falan, meğer ne kadar yer kaplamış... Hayat kurtaran hamleler olabiliyor bunlar.
Ama yetmediyse ne olacak? İşte o zaman derin nefes alınır. Belki de bir süreliğine, o anıları bir harici diske ya da başka bir bulut hizmetine aktarma fikri parlar zihninde. Zor iş, biliyorum. Tek tek indirmek, sonra başka yere yüklemek... Uğraş dur. Ama o "benim fotoğrafım nerede?" paniğini düşününce, sanki her zahmete değer gibi...
Kimileri de doğrudan ücretli plana geçmeyi düşünür. Google One paketleri, malum. Hani şu aylık ya da yıllık ödemeyle daha fazla depolama alanı satın aldığın seçenekler. Bir bakıyorsun, ödediğin üç beş kuruşla bütün derdin tasın bitivermiş. Konforlu bir çözüm aslında, ama işte o "ücretsizdi hani?" sitemi insanın içinden bir türlü gitmiyor, değil mi?
Alternatif bulut servisleri de var tabii. Ya da bizzat kendi bilgisayarında, hatta bir NAS cihazında yedeklemek. Daha teknik, daha uğraştırıcı ama uzun vadede "sınırlı erişim" gibi sürprizlerle karşılaşmak istemeyenler için bir nevi bağımsızlık ilanı gibi... Kontrol tamamen sende olur o zaman, kimseden izin istemezsin.
En son çare, vallahi, hani olur ya, yedekleme ayarlarını, senkronizasyon seçeneklerini kurcalamak... Acaba bir hata mı yaptım, bir şeyi mi yanlış kurdum diye. Bazen basit bir "yedeklemeyi durdur" ya da "yüksek kalite yerine orijinal kalite" seçeneği, bütün bu karmaşanın temelinde yatabilir. Google'ın algoritmaları bazen ince ayar ister, biliyor musun?
Yani, kısacası, o blokeyi çözmek için öyle sihirli bir düğme yok. Genellikle mesele ya alan meselesidir ya da ayar meselesi. Panik yapmadan, adım adım kontrol etmek, her şeyden önce o kotanı gözden geçirmek, sonra gereksizlerden kurtulmak... İşte bu, aslında her şeyin özeti. Yoksa o anılar, o değerli kareler hep orada duruyor; sadece sana kapıyı açması için ufak bir tetikleyici bekliyorlar, o kadar.
Çoğu kişi ilk önce ne olduğunu anlamaz, vallahi. "Ben bir şey yapmadım ki!" diye başlar sayıklamaya. Sanki Google Pictures sana kişisel bir cephe almış gibi. Oysa durumun kökeni, genellikle o "ücretsiz sınırsız depolama" masalının bir gün bittiği gerçeğine dayanır. Yani, bir yerde bir kota dolmuş, sen farkında bile olmadan, sessiz sedasız...
Telefon elden düşer gibi olurdu ilk başlarda. O fotoğraflar, o videolar; çocuğunun ilk adımı, o unutulmaz tatil anları, mezuniyet töreni... Hepsi dijital bir bulutun içinde ama sana kapı duvar. İşte o zaman başlar insanlar karıştırmaya menüleri, ayarları, ne bileyim, her yeri...
Aslında çözüm arayışında ilk adım, hep o depolama alanı kontrolü olmalı, değil mi? "Vay efendim, neymiş? Senin o beleş sandığın depolama kotası dolmuş." diye bir bildirim düşer bazen köşeye, bazen de hiç düşmez. Önce bir hesabının genel durumuna bakacaksın, Google Drive, Gmail hatta Photos'un kendisi, hepsi aynı potada eriyor o on beş gigabaytlık ücretsiz alan içinde. Kim bilir hangi büyük videoyu yedekledin de unuttun, ya da hangi e-posta ekleri birikti de haberin olmadı...
Ondan sonra başlar insanlar çareler aramaya. Kimisi der ki, "Eski, bulanık fotoğrafları, gereksiz ekran görüntülerini sil gitsin." Mantıklı tabii. Belki onlardan kurtularak, o minicik alan kazanımını yakalarsın. Hatta çoğu zaman, bilhassa da o WhatsApp'tan gelen yüzlerce 'günaydın' mesajı görseli, birikmiş gereksiz GIF'ler falan, meğer ne kadar yer kaplamış... Hayat kurtaran hamleler olabiliyor bunlar.
Ama yetmediyse ne olacak? İşte o zaman derin nefes alınır. Belki de bir süreliğine, o anıları bir harici diske ya da başka bir bulut hizmetine aktarma fikri parlar zihninde. Zor iş, biliyorum. Tek tek indirmek, sonra başka yere yüklemek... Uğraş dur. Ama o "benim fotoğrafım nerede?" paniğini düşününce, sanki her zahmete değer gibi...
Kimileri de doğrudan ücretli plana geçmeyi düşünür. Google One paketleri, malum. Hani şu aylık ya da yıllık ödemeyle daha fazla depolama alanı satın aldığın seçenekler. Bir bakıyorsun, ödediğin üç beş kuruşla bütün derdin tasın bitivermiş. Konforlu bir çözüm aslında, ama işte o "ücretsizdi hani?" sitemi insanın içinden bir türlü gitmiyor, değil mi?
Alternatif bulut servisleri de var tabii. Ya da bizzat kendi bilgisayarında, hatta bir NAS cihazında yedeklemek. Daha teknik, daha uğraştırıcı ama uzun vadede "sınırlı erişim" gibi sürprizlerle karşılaşmak istemeyenler için bir nevi bağımsızlık ilanı gibi... Kontrol tamamen sende olur o zaman, kimseden izin istemezsin.
En son çare, vallahi, hani olur ya, yedekleme ayarlarını, senkronizasyon seçeneklerini kurcalamak... Acaba bir hata mı yaptım, bir şeyi mi yanlış kurdum diye. Bazen basit bir "yedeklemeyi durdur" ya da "yüksek kalite yerine orijinal kalite" seçeneği, bütün bu karmaşanın temelinde yatabilir. Google'ın algoritmaları bazen ince ayar ister, biliyor musun?
Yani, kısacası, o blokeyi çözmek için öyle sihirli bir düğme yok. Genellikle mesele ya alan meselesidir ya da ayar meselesi. Panik yapmadan, adım adım kontrol etmek, her şeyden önce o kotanı gözden geçirmek, sonra gereksizlerden kurtulmak... İşte bu, aslında her şeyin özeti. Yoksa o anılar, o değerli kareler hep orada duruyor; sadece sana kapıyı açması için ufak bir tetikleyici bekliyorlar, o kadar.
