IndigoTelescope
Kayıtlı Kullanıcı
O sabah gelen o mesaj… Dünya ayaklarımın altından kaydı sandım, vallahi billahi. Bir anda ne nefes alabiliyorsun ne düşünebiliyorsun, bütün kapılar yüzüne kapanmış gibi. Hani dersin ya, "tam da şu anda mı oldu bu?" İşte aynen öyle bir andı o. Banka hesabın kilitlenmiş, belki hattın kapanmış, sanki kimliğin bile elinden alınmış gibi bir his... Bütün dünyayla bağlantın kopuyor.
Bir bankanın, bir operatörün sana uzattığı o son şans, tek çıkış yolu: Görüntülü görüşme ile bloke açma. Bir nevi dijital imtihan, abi. Karşında bir ekran, öbür ucunda seni hiç tanımayan bir ses... Yaşadığın o stresi, o gerilimi düşünsene. Bütün umudun, o kameranın açılacağı saniyeye bağlı.
O odanın kapısını kapattığın an var ya... İşte o sihirli an. Dışarıdaki dünya durmalı senin için. Bir çocuğun cıvıltısı, televizyonun kısık sesi, hatta yan odadan gelen tıkırtı... Bunların hepsi senin o anki kaderini baştan yazabilir, billahi. Çünkü o ekrandaki kişi, seninle bir bağlantı kurmaya çalışırken en ufak bir şüphede, en ufak bir dikkat dağıtıcıda "Üzgünüz, işleminizi tamamlayamadık" deyip kapatabilir o görüşmeyi...
Ne mi arıyorlar o an? Sadece seni. Senin net sesini, senin net görüntünü, senin net ifadeni... Kimlik doğrulama dediğimiz şey sadece bir kimlik kartı göstermekten ibaret değil ki. Senin o anki odaklanman, çevrendeki her şeyden izole oluşun... İşte bunlar, güveni tesis eden ince detaylar. Düşünsene, o kadar hassas bir işlem ki bu, her saniye kritik.
Hani derler ya, "kuş uçmaz, kervan geçmez bir yer bul kendine." Aynen öyle. Eğer işin ucunda tüm birikimin, tüm iletişimin varsa, o sessizliği yakalamak için gerekirse banyoya kapanırsın, arabana girersin. Fark etmez, yeter ki o an, sadece sen ve o ekran arasında bir bağ kurulabilsin... Başka hiçbir şey olmasın aranızda.
Birkaç yıl önce bir dostum yaşadı benzer bir şeyi. Tam görüşme esnasında, arka plandan aniden bir köpek havlaması geldi. Adamın sesi titredi, odaklanması dağıldı. Karşıdaki görevli de nazikçe ama kararlı bir şekilde, "Maalesef işleminiz şu an tamamlanamıyor, daha sakin bir ortamda tekrar deneyin" dedi. Yeniden randevu, yeniden bekleme, yeniden o stres döngüsü... Sırf küçük bir gürültü yüzünden.
Yani mesele sadece teknik bir gereklilik değil ki, bu bir saygı, bir ciddiyet meselesi aynı zamanda. Karşıdaki de bir insan, o da senin ne kadar zor durumda olduğunu anlamaya çalışıyor belki. Ama elinde bir prosedür var, güvenlik var. O gürültü, o karmaşa senin ciddiyetsizliğin gibi algılanabiliyor bazen... Ya da en azından, işlemin güvenilirliğini zedelediği düşünülüyor, abi.
Kendine bir iyilik yap, ne olur. O görüşme saati gelmeden önce, tüm olası dış etkenleri düşün. Telefonunu sessize al, aile üyelerini uyar, kapıyı kilitle... Hatta belki bir kulaklık takmak bile işe yarar, senin sesinin daha net gitmesi için. O sessizlik var ya, işte o, senin kapalı kapılarını açacak anahtar... Başka hiçbir şey değil. O anki sessizlik, gelecekteki bütün rahatlığının teminatı olacak, inan bana.
Bir bankanın, bir operatörün sana uzattığı o son şans, tek çıkış yolu: Görüntülü görüşme ile bloke açma. Bir nevi dijital imtihan, abi. Karşında bir ekran, öbür ucunda seni hiç tanımayan bir ses... Yaşadığın o stresi, o gerilimi düşünsene. Bütün umudun, o kameranın açılacağı saniyeye bağlı.
O odanın kapısını kapattığın an var ya... İşte o sihirli an. Dışarıdaki dünya durmalı senin için. Bir çocuğun cıvıltısı, televizyonun kısık sesi, hatta yan odadan gelen tıkırtı... Bunların hepsi senin o anki kaderini baştan yazabilir, billahi. Çünkü o ekrandaki kişi, seninle bir bağlantı kurmaya çalışırken en ufak bir şüphede, en ufak bir dikkat dağıtıcıda "Üzgünüz, işleminizi tamamlayamadık" deyip kapatabilir o görüşmeyi...
Ne mi arıyorlar o an? Sadece seni. Senin net sesini, senin net görüntünü, senin net ifadeni... Kimlik doğrulama dediğimiz şey sadece bir kimlik kartı göstermekten ibaret değil ki. Senin o anki odaklanman, çevrendeki her şeyden izole oluşun... İşte bunlar, güveni tesis eden ince detaylar. Düşünsene, o kadar hassas bir işlem ki bu, her saniye kritik.
Hani derler ya, "kuş uçmaz, kervan geçmez bir yer bul kendine." Aynen öyle. Eğer işin ucunda tüm birikimin, tüm iletişimin varsa, o sessizliği yakalamak için gerekirse banyoya kapanırsın, arabana girersin. Fark etmez, yeter ki o an, sadece sen ve o ekran arasında bir bağ kurulabilsin... Başka hiçbir şey olmasın aranızda.
Birkaç yıl önce bir dostum yaşadı benzer bir şeyi. Tam görüşme esnasında, arka plandan aniden bir köpek havlaması geldi. Adamın sesi titredi, odaklanması dağıldı. Karşıdaki görevli de nazikçe ama kararlı bir şekilde, "Maalesef işleminiz şu an tamamlanamıyor, daha sakin bir ortamda tekrar deneyin" dedi. Yeniden randevu, yeniden bekleme, yeniden o stres döngüsü... Sırf küçük bir gürültü yüzünden.
Yani mesele sadece teknik bir gereklilik değil ki, bu bir saygı, bir ciddiyet meselesi aynı zamanda. Karşıdaki de bir insan, o da senin ne kadar zor durumda olduğunu anlamaya çalışıyor belki. Ama elinde bir prosedür var, güvenlik var. O gürültü, o karmaşa senin ciddiyetsizliğin gibi algılanabiliyor bazen... Ya da en azından, işlemin güvenilirliğini zedelediği düşünülüyor, abi.
Kendine bir iyilik yap, ne olur. O görüşme saati gelmeden önce, tüm olası dış etkenleri düşün. Telefonunu sessize al, aile üyelerini uyar, kapıyı kilitle... Hatta belki bir kulaklık takmak bile işe yarar, senin sesinin daha net gitmesi için. O sessizlik var ya, işte o, senin kapalı kapılarını açacak anahtar... Başka hiçbir şey değil. O anki sessizlik, gelecekteki bütün rahatlığının teminatı olacak, inan bana.
