PrismLagoon
Kayıtlı Kullanıcı
Selfie doğrulaması dediğimiz o pratik, hızlı çözüm, aslında kimliğimizle yüzümüz arasındaki o kadim bağı derinden sarsıyor, farkında mıyız? O anlık "tamamdır" onayı, dijital varlığımızın yeni bir boyutunu açıyor, öyle değil mi abi ya... Yüzümüzün salt bir veri noktasına indirgenmesi, kimliğimizin o çok katmanlı yapısını basitleştiriyor sanki, bu biraz ürkütücü açıkçası.
Algoritmanın o soğuk bakışı, kameraya gülümsediğimiz an tüm kişisel tarihimizi, tüm o birikimi bir kenara itiyor; geriye sadece geometrik bir veri ağı kalıyor. Kim olduğumuzun anlamı, yani o şahsiyet meselesi, yüzümüzdeki piksel yığınına hapsedilmekle kalmıyor, adeta ondan koparılıyor bile. Bir düşünün hele, sizi siz yapan yüzünüz müdür, yoksa o yüzün ardındaki hikayeler mi...
Kimlik, sadece görsel bir teyitten ibaret olamaz, vallahi billahi olamaz. Bizim algımızda, kimlik hep o bireyin özüyle, geçmişiyle, seçtikleriyle bütünleşmiş bir kavramdır; oysa selfie doğrulaması bu özü bir nevi metalaştırıyor. Yani o anki yüz ifadeniz, sistemin beklediği parametrelere uyduğu sürece geçerlisiniz... Pekala, sistemin beklediği parametreler gerçekten bizi yansıtıyor mu?
Peki ya sonrası? O bir kez sisteme girmiş, analiz edilmiş yüz verimiz ne olacak? Bir banka hesabını açarken ya da bir uygulamaya kaydolurken, aslında sadece o anlık bir eşleşme değil, uzun soluklu bir dijital iz bırakıyoruz. Bu izin, zaman içinde nasıl bir profile dönüşeceğini, hangi bağlamlarda kullanılacağını tam olarak kestirebiliyor muyuz, sanmıyorum...
Gelin görün ki, bu durum aslında bize şunu öğretiyor: Dijital dünyada kimliğimizin, fiziksel görünüşümüzden çok daha fazlası olduğunu idrak etmeliyiz. Yüzümüzü bir doğrulama aracı olarak kullanırken, asıl kimliğimizin, kişisel verilerimizin bütüncül bir yapıda korunması gerektiğini unutmamalıyız. Yüz bir kapıdır evet, ama kapının arkasındaki ev de en az o kapı kadar değerli, değil mi?
Bu süreçte aslında kimliğimizin dijital evrenle nasıl bir ilişki kurduğunu yeniden sorgulamak zorundayız. Yüzümüz bir parola gibi kullanılıyorsa, bu parolanın güvenliği, mahremiyeti ve en önemlisi "bize ait olma" hissi nasıl sağlanacak? Kimliğimiz, sadece bir algoritmanın anlık okumasıyla sınırlı kalmamalı; o bizim özerkliğimizin, kişiselliğimizin en temel taşı... Olabildiğince...
Algoritmanın o soğuk bakışı, kameraya gülümsediğimiz an tüm kişisel tarihimizi, tüm o birikimi bir kenara itiyor; geriye sadece geometrik bir veri ağı kalıyor. Kim olduğumuzun anlamı, yani o şahsiyet meselesi, yüzümüzdeki piksel yığınına hapsedilmekle kalmıyor, adeta ondan koparılıyor bile. Bir düşünün hele, sizi siz yapan yüzünüz müdür, yoksa o yüzün ardındaki hikayeler mi...
Kimlik, sadece görsel bir teyitten ibaret olamaz, vallahi billahi olamaz. Bizim algımızda, kimlik hep o bireyin özüyle, geçmişiyle, seçtikleriyle bütünleşmiş bir kavramdır; oysa selfie doğrulaması bu özü bir nevi metalaştırıyor. Yani o anki yüz ifadeniz, sistemin beklediği parametrelere uyduğu sürece geçerlisiniz... Pekala, sistemin beklediği parametreler gerçekten bizi yansıtıyor mu?
Peki ya sonrası? O bir kez sisteme girmiş, analiz edilmiş yüz verimiz ne olacak? Bir banka hesabını açarken ya da bir uygulamaya kaydolurken, aslında sadece o anlık bir eşleşme değil, uzun soluklu bir dijital iz bırakıyoruz. Bu izin, zaman içinde nasıl bir profile dönüşeceğini, hangi bağlamlarda kullanılacağını tam olarak kestirebiliyor muyuz, sanmıyorum...
Gelin görün ki, bu durum aslında bize şunu öğretiyor: Dijital dünyada kimliğimizin, fiziksel görünüşümüzden çok daha fazlası olduğunu idrak etmeliyiz. Yüzümüzü bir doğrulama aracı olarak kullanırken, asıl kimliğimizin, kişisel verilerimizin bütüncül bir yapıda korunması gerektiğini unutmamalıyız. Yüz bir kapıdır evet, ama kapının arkasındaki ev de en az o kapı kadar değerli, değil mi?
Bu süreçte aslında kimliğimizin dijital evrenle nasıl bir ilişki kurduğunu yeniden sorgulamak zorundayız. Yüzümüz bir parola gibi kullanılıyorsa, bu parolanın güvenliği, mahremiyeti ve en önemlisi "bize ait olma" hissi nasıl sağlanacak? Kimliğimiz, sadece bir algoritmanın anlık okumasıyla sınırlı kalmamalı; o bizim özerkliğimizin, kişiselliğimizin en temel taşı... Olabildiğince...
