AmberMandolin
Kayıtlı Kullanıcı
Şimdi durup dururken insan durup dururken şüphelenmez ki, değil mi? Hani içinden bir ses "bu işte bir iş var" der, bir şeyler gözüne takılır, kulağına çarpar... İşte o an başlıyor aslında her şey, o ilk hissi doğru dürüst bir şeye dönüştürebilmek meselesi, öyle bir durum. Hani dersin ya, "ben gördüm ama nasıl kanıtlayacağım şimdi"... Asıl mesele tam da burası oluyor zaten.
Fotoğraf, video... Bunlar var ya, en başta gelen şeyler vallahi. Düşünsene, cep telefonlarımız artık birer mini dedektif cihazı gibi oldu resmen. Ufacık bir anı yakalamak, bir plakayı çekmek, bir yüzü net olmasa da kaydetmek... Bunlar öyle basit şeyler gibi durur ama yeri gelir bir ipin ucu olur, koca bir yumak çözdürür. Ne çektiğin, ne kadarı çektiğin de önemli değil bazen, sadece bir 'görüntü var' demek bile çok kıymetli oluyor.
Hangi gün, saat kaçtı, nerede oldu bu iş... Bu detaylar ne kadar kritik, düşünsene. Bir olayı anlatırken "geçen gün, oralarda bir yerde" demekle, "Salı günü öğleden sonra saat üç civarı, falan caddenin falanca köşesinde" demek arasında dağlar kadar fark var. Hani derler ya "zaman ve mekan", işte gerçekten de öyle, bunlar işin olmazsa olmazı. Not almak da cabası, yani bir kağıda karalamak ya da telefonun notlar kısmına yazmak bile...
Peki sen ne gördün, ne duydun tam olarak? İşte o anki hafızan, senin en değerli belgen aslında. Şüpheli kişinin giyimi, boyu posu, belki konuşma tarzı ya da bir arabanın markası, rengi... Bunlar da belge hükmünde sayılır, senin şahsi tanıklığın oluyor. Kendi cümlelerinle, ne eksik ne fazla, olduğu gibi anlatman gerekiyor, hani bir film izlemişsin de sahneleri tekrar gözünde canlandırıyorsun gibi...
Bazen diyoruz ya "belgem yok", e ne olacak şimdi... İşte orada da senin samimi ifadelerin devreye giriyor. Banka hesap hareketlerinden tut da, bir e-posta yazışmasına, hatta belki bir mesajlaşma ekran görüntüsüne kadar her şey, o büyük resmin minicik bir parçası olabiliyor. Belge dediğimiz sadece resmi bir kağıt değil ki, günlük hayattan küçücük bir iz bile bazen işi çözüyor.
Aslında bu evrak meselesi biraz da senin sözünü güçlendirmek gibi. Hani birine bir şey anlattığında "emin misin?" derler ya, işte o eminliği pekiştiren şeyler bunlar. Senin anlatımının arkasında duran somut parçalar, ipuçları diyelim. Bir şeyin gerçekten yaşandığını, gözlemlendiğini gösteren kanıtlar... Bu da hem karşı tarafı ikna etmeye yarıyor hem de sürecin daha hızlı ilerlemesini sağlıyor.
Her zaman dört dörtlük delillerle gitmek mümkün mü, değil mi? Hani öyle her an elinde kamera, arkasında dedektif ekibiyle gezmiyor insan. Bazen sadece bir şüphe, bir huzursuzluk hissiyle bile yola çıkman gerekebilir. Önemli olan o ilk adımı atabilmek, elindeki kısıtlı bilgiyle de olsa bir yerlere gidebilmek... Gerisi zaten zamanla, doğru kapıları çaldıkça yerine oturuyor abi.
Günümüzde telefonlarımız birer delil deposu gibi oldu resmen, değil mi? Kiminle ne konuştuk, hangi saate, nerede ne yaptık... Konum bilgilerinden tut da, indirilen uygulamalara, mesajlaşma geçmişine kadar her şey, bir şüpheli aktiviteyi aydınlatmada bazen çok şaşırtıcı bir rol oynayabiliyor. Ekran görüntüsü almak, bir konuşmayı not etmek... Vallahi bunlar basit gibi durur ama çok işe yarar.
Minicik bir detay bile, hani derler ya, denizin bir damlası gibi... Tüm o büyük denizin oluşumuna katkıda bulunur. Sen bir şeyleri fark ettin, not aldın, bir şekilde kaydettin ve ilgili yerlere ulaştırdın. İşte o zaman o şüphe, bir aksiyona dönüşüyor, bir şeylerin peşine düşülmesine sebep oluyor. Belge dediğimiz şey, aslında senin vicdanının sesi oluyor bir nevi, harekete geçiren bir güç...
Fotoğraf, video... Bunlar var ya, en başta gelen şeyler vallahi. Düşünsene, cep telefonlarımız artık birer mini dedektif cihazı gibi oldu resmen. Ufacık bir anı yakalamak, bir plakayı çekmek, bir yüzü net olmasa da kaydetmek... Bunlar öyle basit şeyler gibi durur ama yeri gelir bir ipin ucu olur, koca bir yumak çözdürür. Ne çektiğin, ne kadarı çektiğin de önemli değil bazen, sadece bir 'görüntü var' demek bile çok kıymetli oluyor.
Hangi gün, saat kaçtı, nerede oldu bu iş... Bu detaylar ne kadar kritik, düşünsene. Bir olayı anlatırken "geçen gün, oralarda bir yerde" demekle, "Salı günü öğleden sonra saat üç civarı, falan caddenin falanca köşesinde" demek arasında dağlar kadar fark var. Hani derler ya "zaman ve mekan", işte gerçekten de öyle, bunlar işin olmazsa olmazı. Not almak da cabası, yani bir kağıda karalamak ya da telefonun notlar kısmına yazmak bile...
Peki sen ne gördün, ne duydun tam olarak? İşte o anki hafızan, senin en değerli belgen aslında. Şüpheli kişinin giyimi, boyu posu, belki konuşma tarzı ya da bir arabanın markası, rengi... Bunlar da belge hükmünde sayılır, senin şahsi tanıklığın oluyor. Kendi cümlelerinle, ne eksik ne fazla, olduğu gibi anlatman gerekiyor, hani bir film izlemişsin de sahneleri tekrar gözünde canlandırıyorsun gibi...
Bazen diyoruz ya "belgem yok", e ne olacak şimdi... İşte orada da senin samimi ifadelerin devreye giriyor. Banka hesap hareketlerinden tut da, bir e-posta yazışmasına, hatta belki bir mesajlaşma ekran görüntüsüne kadar her şey, o büyük resmin minicik bir parçası olabiliyor. Belge dediğimiz sadece resmi bir kağıt değil ki, günlük hayattan küçücük bir iz bile bazen işi çözüyor.
Aslında bu evrak meselesi biraz da senin sözünü güçlendirmek gibi. Hani birine bir şey anlattığında "emin misin?" derler ya, işte o eminliği pekiştiren şeyler bunlar. Senin anlatımının arkasında duran somut parçalar, ipuçları diyelim. Bir şeyin gerçekten yaşandığını, gözlemlendiğini gösteren kanıtlar... Bu da hem karşı tarafı ikna etmeye yarıyor hem de sürecin daha hızlı ilerlemesini sağlıyor.
Her zaman dört dörtlük delillerle gitmek mümkün mü, değil mi? Hani öyle her an elinde kamera, arkasında dedektif ekibiyle gezmiyor insan. Bazen sadece bir şüphe, bir huzursuzluk hissiyle bile yola çıkman gerekebilir. Önemli olan o ilk adımı atabilmek, elindeki kısıtlı bilgiyle de olsa bir yerlere gidebilmek... Gerisi zaten zamanla, doğru kapıları çaldıkça yerine oturuyor abi.
Günümüzde telefonlarımız birer delil deposu gibi oldu resmen, değil mi? Kiminle ne konuştuk, hangi saate, nerede ne yaptık... Konum bilgilerinden tut da, indirilen uygulamalara, mesajlaşma geçmişine kadar her şey, bir şüpheli aktiviteyi aydınlatmada bazen çok şaşırtıcı bir rol oynayabiliyor. Ekran görüntüsü almak, bir konuşmayı not etmek... Vallahi bunlar basit gibi durur ama çok işe yarar.
Minicik bir detay bile, hani derler ya, denizin bir damlası gibi... Tüm o büyük denizin oluşumuna katkıda bulunur. Sen bir şeyleri fark ettin, not aldın, bir şekilde kaydettin ve ilgili yerlere ulaştırdın. İşte o zaman o şüphe, bir aksiyona dönüşüyor, bir şeylerin peşine düşülmesine sebep oluyor. Belge dediğimiz şey, aslında senin vicdanının sesi oluyor bir nevi, harekete geçiren bir güç...
