IndigoMandolin
Kayıtlı Kullanıcı
Yine mi o mail geldi? Vallahi billahi insanı çıldırtır bu ya...
Hesap kurtarma formunun reddedildiği yazıyordu. Yutkundum, bir daha okudum. Yok yok, doğru. Yine reddetmişler.
İçimden bir ses "pes et" dedi. Ama nasıl edeyim? O hesap benim dijital hayatım resmen.
Çocukluğumun fotoğrafları, ilk işimin belgeleri, sevdiklerimle yazışmalarım... hepsi orada. Koca bir kilit vurmuşlar sanki.
Düşünsene, yılların emeği bir anda uçup gitmiş gibi. Bir tuşa basmışlar, "yoksun" demişler.
Benim hikayem bu. Senin de mi başına geldi abi? Anlat bana...
O anki çaresizlik hissi var ya, işte o mahvediyor insanı. Bir makineye derdini anlatmaya çalışıyorsun sanki.
Ama yok, öyle değil. Biliyorum orada bir yerlerde bir insan var. Formu dolduran da, o reddi yazan da...
Şimdi bak, ilk reddi görünce dünyan başına yıkılır, anlarım. Gözümden yaş geldi vallahi...
Ama işte o noktada durmayacaksın. Neden reddettiler? Tamam, sana net bir sebep söylemezler belki.
Ama sen düşüneceksin. İlk formda neyi eksik bıraktım? Hangi bilgiyi tam veremedim?
Belki IP adresleri... Belki sık kullandığın cihaz bilgileri... İlk kaydolduğun zamanı bile hatırlamaya çalış.
Zor biliyorum. Kim hatırlar ki bunları? Ama işte o küçük detaylar... Onlar senin anahtarın.
Abi ya, resmen kanıt topluyorsun kendi hayatına dair. Komik değil mi?
Ama mesele şu: Senin o hesabın *senin*. Kendi hayatından koparılmış bir parça o.
İkinci bir itiraz hakkın var. Hatta üçüncü... Bazen dördüncü bile. Pes etmek yok.
Yani o formu baştan sona tekrar gözden geçir. Boşlukları doldur. Eski bir şifren, bir alım satım makbuzu...
Küçücük bir e-posta, belki eski bir banka dekontu... Kimlik bilgilerinle eşleşen herhangi bir şey.
Şimdi bu sefer duygusal bir şeyler de ekle. Hani o robotik dilden çıkıp, insan olduğun anlaşılsın.
"Bu hesap benim için sadece bir e-posta adresi değil, anılarım..." gibi. Samimi ol.
Biliyorum, belki de umutsuz hissediyorsun. Sanki duvarlara konuşuyorsun...
Ama o duvarın arkasında gerçekten de bir insan var. O da senin gibi hissedebilir, inan bana.
Derdini dosdoğru anlat. Ne yaşadığını, bu hesabın senin için ne ifade ettiğini.
Ona, sistemin bir hatası yüzünden mağdur olduğunu hissettir. Haksızlığa uğradığını...
Dramatik olacak evet. Ama bu senin hayatın abi. İçindeki tüm o duyguyu kağıda dök.
Bırak, okuyan senin içindeki çığlığı duysun. O robotik sistemin değil, senin sesini...
O yüzden şimdi derin bir nefes al. Ve tekrar dene. Bu sefer daha güçlü, daha net, daha sen olarak...
Hadi bakalım, o hesap geri gelecek, biliyorum. Vazgeçmek yok...
Hesap kurtarma formunun reddedildiği yazıyordu. Yutkundum, bir daha okudum. Yok yok, doğru. Yine reddetmişler.
İçimden bir ses "pes et" dedi. Ama nasıl edeyim? O hesap benim dijital hayatım resmen.
Çocukluğumun fotoğrafları, ilk işimin belgeleri, sevdiklerimle yazışmalarım... hepsi orada. Koca bir kilit vurmuşlar sanki.
Düşünsene, yılların emeği bir anda uçup gitmiş gibi. Bir tuşa basmışlar, "yoksun" demişler.
Benim hikayem bu. Senin de mi başına geldi abi? Anlat bana...
O anki çaresizlik hissi var ya, işte o mahvediyor insanı. Bir makineye derdini anlatmaya çalışıyorsun sanki.
Ama yok, öyle değil. Biliyorum orada bir yerlerde bir insan var. Formu dolduran da, o reddi yazan da...
Şimdi bak, ilk reddi görünce dünyan başına yıkılır, anlarım. Gözümden yaş geldi vallahi...
Ama işte o noktada durmayacaksın. Neden reddettiler? Tamam, sana net bir sebep söylemezler belki.
Ama sen düşüneceksin. İlk formda neyi eksik bıraktım? Hangi bilgiyi tam veremedim?
Belki IP adresleri... Belki sık kullandığın cihaz bilgileri... İlk kaydolduğun zamanı bile hatırlamaya çalış.
Zor biliyorum. Kim hatırlar ki bunları? Ama işte o küçük detaylar... Onlar senin anahtarın.
Abi ya, resmen kanıt topluyorsun kendi hayatına dair. Komik değil mi?
Ama mesele şu: Senin o hesabın *senin*. Kendi hayatından koparılmış bir parça o.
İkinci bir itiraz hakkın var. Hatta üçüncü... Bazen dördüncü bile. Pes etmek yok.
Yani o formu baştan sona tekrar gözden geçir. Boşlukları doldur. Eski bir şifren, bir alım satım makbuzu...
Küçücük bir e-posta, belki eski bir banka dekontu... Kimlik bilgilerinle eşleşen herhangi bir şey.
Şimdi bu sefer duygusal bir şeyler de ekle. Hani o robotik dilden çıkıp, insan olduğun anlaşılsın.
"Bu hesap benim için sadece bir e-posta adresi değil, anılarım..." gibi. Samimi ol.
Biliyorum, belki de umutsuz hissediyorsun. Sanki duvarlara konuşuyorsun...
Ama o duvarın arkasında gerçekten de bir insan var. O da senin gibi hissedebilir, inan bana.
Derdini dosdoğru anlat. Ne yaşadığını, bu hesabın senin için ne ifade ettiğini.
Ona, sistemin bir hatası yüzünden mağdur olduğunu hissettir. Haksızlığa uğradığını...
Dramatik olacak evet. Ama bu senin hayatın abi. İçindeki tüm o duyguyu kağıda dök.
Bırak, okuyan senin içindeki çığlığı duysun. O robotik sistemin değil, senin sesini...
O yüzden şimdi derin bir nefes al. Ve tekrar dene. Bu sefer daha güçlü, daha net, daha sen olarak...
Hadi bakalım, o hesap geri gelecek, biliyorum. Vazgeçmek yok...
