JadeSpectrum
Kayıtlı Kullanıcı
Telefonu eline aldı, banka uygulamasını açtı. Şifre girmek yerine, yüzünü tuttu ekrana. Bekledi. Olmadı. Ekranda "Kimlik doğrulama hatası" yazıyordu, küçük harflerle, soğukça. Ne oldu şimdi?
Bir daha denedi. Biraz daha yaklaştı, ışığa döndü. Sağa çevirdi yüzünü, sola çevirdi... Yok. "Yüzünüz tanınamadı" diyor ısrarla. Sabahtan beri aynı surat, Allah aşkına ne değişti ki? Vallahi sinir bozucu.
Hani bu sistemler çok gelişmişti? Gözünden, burun kemerinden, dudak kıvrımından anında tanıyor, seni ayırt ediyordu hani. Reklamlar öyle demiyor muydu? Çok pratik, çok hızlı...
Peki ya sabahki uykulu halin? Ya da yeni çıkan bir sivilce? Belki de sadece gün ışığı pencereden farklı vuruyor yüzüne. Ya da yeni bir gözlük aldın... Sistem ne yapsın o zaman, gel de çık işin içinden.
Bu durum, teknolojinin insana dokunduğu yerde çıkan o tuhaf aksaklık değil mi? Seni sen yapan o eşsiz hatları, bir yazılımın tam olarak kavrayamadığı anlar... Garip bir his. Kimliğin bir makine tarafından sorgulanıyor gibi.
Sonra gelsin manuel şifreler, gelsin mobil onay kodları. Zaman kaybı. Hani pratiklikti bunun adı? Kolaylık için çıktık yola, şimdi daha çok uğraşıyoruz gibi geliyor bazen, ne yalan söyleyeyim.
Peki bu durum güvenlik mi şimdi, yoksa sadece gereksiz bir engel mi? İnsan "beni tanımıyorsa, bir başkasını da yanlışlıkla tanıyabilir mi?" diye düşünmeden edemiyor. Ya da tam tersi, eğer beni tanıyamıyorsa, bu sistem ne kadar güvenli olabilir ki? İki ucu keskin bir bıçak.
Bankaların derdi de belli aslında; hem yenilikçi olmak, "dijital çağa ayak uyduruyoruz" demek istiyorlar hem de müşteri memnuniyetini kaybetmemek... Ama dengeyi bulmak, hele de bu tip hassas konularda, gerçekten zor iş.
Belki de henüz yeterince olgunlaşmadı bu teknoloji, kimbilir? Daha fazla veriye, daha fazla deneye ihtiyacı var sanki... Yoksa her deneme, kullanıcısı için bir sinir harbine dönüşebiliyor bu "dijital kolaylık" adı altındaki maceralar.
En iyisi her zaman bir yedek planın olması galiba. Şifreni aklında tut, mobil onay kodunu hazırda bekle. Ne olur ne olmaz, bu işler belli olmaz abi... Teknoloji bazen bizi yarı yolda bırakabiliyor.
Bir daha denedi. Biraz daha yaklaştı, ışığa döndü. Sağa çevirdi yüzünü, sola çevirdi... Yok. "Yüzünüz tanınamadı" diyor ısrarla. Sabahtan beri aynı surat, Allah aşkına ne değişti ki? Vallahi sinir bozucu.
Hani bu sistemler çok gelişmişti? Gözünden, burun kemerinden, dudak kıvrımından anında tanıyor, seni ayırt ediyordu hani. Reklamlar öyle demiyor muydu? Çok pratik, çok hızlı...
Peki ya sabahki uykulu halin? Ya da yeni çıkan bir sivilce? Belki de sadece gün ışığı pencereden farklı vuruyor yüzüne. Ya da yeni bir gözlük aldın... Sistem ne yapsın o zaman, gel de çık işin içinden.
Bu durum, teknolojinin insana dokunduğu yerde çıkan o tuhaf aksaklık değil mi? Seni sen yapan o eşsiz hatları, bir yazılımın tam olarak kavrayamadığı anlar... Garip bir his. Kimliğin bir makine tarafından sorgulanıyor gibi.
Sonra gelsin manuel şifreler, gelsin mobil onay kodları. Zaman kaybı. Hani pratiklikti bunun adı? Kolaylık için çıktık yola, şimdi daha çok uğraşıyoruz gibi geliyor bazen, ne yalan söyleyeyim.
Peki bu durum güvenlik mi şimdi, yoksa sadece gereksiz bir engel mi? İnsan "beni tanımıyorsa, bir başkasını da yanlışlıkla tanıyabilir mi?" diye düşünmeden edemiyor. Ya da tam tersi, eğer beni tanıyamıyorsa, bu sistem ne kadar güvenli olabilir ki? İki ucu keskin bir bıçak.
Bankaların derdi de belli aslında; hem yenilikçi olmak, "dijital çağa ayak uyduruyoruz" demek istiyorlar hem de müşteri memnuniyetini kaybetmemek... Ama dengeyi bulmak, hele de bu tip hassas konularda, gerçekten zor iş.
Belki de henüz yeterince olgunlaşmadı bu teknoloji, kimbilir? Daha fazla veriye, daha fazla deneye ihtiyacı var sanki... Yoksa her deneme, kullanıcısı için bir sinir harbine dönüşebiliyor bu "dijital kolaylık" adı altındaki maceralar.
En iyisi her zaman bir yedek planın olması galiba. Şifreni aklında tut, mobil onay kodunu hazırda bekle. Ne olur ne olmaz, bu işler belli olmaz abi... Teknoloji bazen bizi yarı yolda bırakabiliyor.
