IndigoTremolo
Kayıtlı Kullanıcı
Hani o an gelir ya, telefonuna bir bildirim düşer, e-posta kutuna bir uyarı gelir; "Şüpheli bir giriş denemesi algılandı" diye. Belki işin vardır, belki canın sıkkındır, belki de "bana ne olur ki" diye düşünür, şöyle bir göz ucuyla bakar geçersin. Hatta bazen "abi ya yine mi" deyip kapatırsın direkt, ne olacak sanki... İçten içe bir ses "acaba?" dese de, o anki telaşın ya da umursamazlığın ağır basar genellikle, değil mi?
Sonra bir şeyler olmaya başlar yavaş yavaş, sen belki farkına varmazsın bile ilk başta. Bir mail gelir, "tanımadığınız biri" diye, ama önemsemezsin. Ya da sosyal medyada görmediğin bir paylaşım çıkar karşına, "ne alaka şimdi" dersin ama takılmazsın peşine... Hesaplarında küçük hareketlenmeler olur, belki bir banka mesajı, sanki bir anlık gözünden kaçmış gibi gelir sana, hani bir yerde bir yanlışlık var dersin de tam da adını koyamazsın...
Bir gün uyandığında, telefonuna düşen o mesajla anlarsın ki, aslında hiçbir şey tesadüf değilmiş. O önemsiz sandığın uyarı, kapıya dayanmış bir tehlikenin habercisiymiş meğer. Hesaplarının ele geçirildiğini, özel fotoğraflarının başka yerlerde paylaşıldığını, ya da en kötüsü, kimliğinin çalındığını okuduğunda... İşte o an dünya başına yıkılır, nefesin kesilir, sanki kalbin duracak gibi olur bir saniye dur dersin kendi kendine, ne oldu şimdi?
Kim bilir neler gitti o anda, neler kayboldu? Yıllarca biriktirdiğin hatıraların, paylaştığın o anlar, sır gibi sakladığın yazışmaların... Belki de maddi bir kayıp, cüzdanından para çalınmasından çok daha ağır bir yük bindirir omuzlarına. Hem anıların, hem de o en mahrem sırların, bir anda elden gitmiş, bambaşka gözlerin önünde serilmiş... Vallahi billahi insanı kahreden bir durum bu, tarifi yok acısının.
Keşke o gün o uyarıyı ciddiye alsaydım dersin içinden, keşke o iki dakikamı ayırıp bir baksaydım şu işe... Ama artık çok geçtir, su akmış yatağını bulmuş, yaşanan yaşanmıştır. Pişmanlık neye yarar ki o saatten sonra...? Sadece o boşluk hissi kalır geriye, o çaresizlik, bir de o anki umursamazlığın getirdiği ağır yük... Anlarsın ki, o kısacık ihmal, hayatının bir köşesini nasıl da talan edivermiş.
Şimdi ben sana söyleyeyim, o şüpheli giriş uyarıları var ya, onlar boşuna gelmez. Onlar senin dijital dünyandaki kapının çalındığının işaretidir, birileri girmeye çalışıyor demektir oraya. Hafiften kaşlarını kaldırıp bir bakıyorsun ya, işte o an ya kapıyı sağlamlaştırıp hırsızı püskürteceksin ya da "aman ne olacak" deyip anahtarı dışarıda bırakacaksın. Küçük bir önlem, koca bir felaketi önler, gerçekten önler. O minnacık tık ya da onay, senin bir ömürlük rahatlığını garantiye alır aslında.
Bak şimdi diyorum sana, ne olur ne olmaz, o uyarıları gördüğünde şöyle bir dur, nefes al. İçinden bir ses "bak bir şey var burada" diyorsa, dinle onu. Çünkü o küçücük ihmal, yarın senin en kıymetli eşyalarını, belki de en özel anılarını alıp götürecek bir hırsızın işini kolaylaştırabilir... sana ne faydası olur bilmem ama, bu yaşadığım tecrübe olsun... her şey bir uyarıyla başlar.
Sonra bir şeyler olmaya başlar yavaş yavaş, sen belki farkına varmazsın bile ilk başta. Bir mail gelir, "tanımadığınız biri" diye, ama önemsemezsin. Ya da sosyal medyada görmediğin bir paylaşım çıkar karşına, "ne alaka şimdi" dersin ama takılmazsın peşine... Hesaplarında küçük hareketlenmeler olur, belki bir banka mesajı, sanki bir anlık gözünden kaçmış gibi gelir sana, hani bir yerde bir yanlışlık var dersin de tam da adını koyamazsın...
Bir gün uyandığında, telefonuna düşen o mesajla anlarsın ki, aslında hiçbir şey tesadüf değilmiş. O önemsiz sandığın uyarı, kapıya dayanmış bir tehlikenin habercisiymiş meğer. Hesaplarının ele geçirildiğini, özel fotoğraflarının başka yerlerde paylaşıldığını, ya da en kötüsü, kimliğinin çalındığını okuduğunda... İşte o an dünya başına yıkılır, nefesin kesilir, sanki kalbin duracak gibi olur bir saniye dur dersin kendi kendine, ne oldu şimdi?
Kim bilir neler gitti o anda, neler kayboldu? Yıllarca biriktirdiğin hatıraların, paylaştığın o anlar, sır gibi sakladığın yazışmaların... Belki de maddi bir kayıp, cüzdanından para çalınmasından çok daha ağır bir yük bindirir omuzlarına. Hem anıların, hem de o en mahrem sırların, bir anda elden gitmiş, bambaşka gözlerin önünde serilmiş... Vallahi billahi insanı kahreden bir durum bu, tarifi yok acısının.
Keşke o gün o uyarıyı ciddiye alsaydım dersin içinden, keşke o iki dakikamı ayırıp bir baksaydım şu işe... Ama artık çok geçtir, su akmış yatağını bulmuş, yaşanan yaşanmıştır. Pişmanlık neye yarar ki o saatten sonra...? Sadece o boşluk hissi kalır geriye, o çaresizlik, bir de o anki umursamazlığın getirdiği ağır yük... Anlarsın ki, o kısacık ihmal, hayatının bir köşesini nasıl da talan edivermiş.
Şimdi ben sana söyleyeyim, o şüpheli giriş uyarıları var ya, onlar boşuna gelmez. Onlar senin dijital dünyandaki kapının çalındığının işaretidir, birileri girmeye çalışıyor demektir oraya. Hafiften kaşlarını kaldırıp bir bakıyorsun ya, işte o an ya kapıyı sağlamlaştırıp hırsızı püskürteceksin ya da "aman ne olacak" deyip anahtarı dışarıda bırakacaksın. Küçük bir önlem, koca bir felaketi önler, gerçekten önler. O minnacık tık ya da onay, senin bir ömürlük rahatlığını garantiye alır aslında.
Bak şimdi diyorum sana, ne olur ne olmaz, o uyarıları gördüğünde şöyle bir dur, nefes al. İçinden bir ses "bak bir şey var burada" diyorsa, dinle onu. Çünkü o küçücük ihmal, yarın senin en kıymetli eşyalarını, belki de en özel anılarını alıp götürecek bir hırsızın işini kolaylaştırabilir... sana ne faydası olur bilmem ama, bu yaşadığım tecrübe olsun... her şey bir uyarıyla başlar.
