IndigoAccordion
Kayıtlı Kullanıcı
Şimdi şöyle bir düşündün mü hiç, o koca koca işlerin yapılandırma süreçleri neden bu kadar uzar gider bazen? Hani dersin ya, "Vallahi aylardır aynı yerdeyiz, bir arpa boyu yol alamadık," işte tam da o noktadan bahsediyorum. Sanki bir bataklığa saplanmış gibi hissedersin kendini, işler yavaşlar, yavaşlar...
Aslında bakarsan, her şey o en başta başlıyor abi ya. Yani daha yola çıkmadan, neyi ne zaman, kiminle, nasıl yapacağını bir netleştiremedin mi... işte o zaman çorap söküğü gibi gelir arkası. Bir planın olmalı, evet ama sadece bir plan defterinde duran kuru bir yazı olmamalı bu.
Hani bir yol haritası çizersin, ama detayları eksik kalır ya. İşte o detaylar var ya, onlar işin ta kendisi. Kimin neyi üstleneceği, hangi adımı atacağı, hangi bilginin kime akacağı... Bu netlik olmadığında herkes kendi kafasına göre takılır, sonra da birbirine bakar durur, "E bu niye olmadı şimdi?" diye.
Bir de şu var; insan, süreçlerin karmaşıklığına kapılıp gider bazen. Her şeyi mükemmel yapma derdine düşeriz, en ince ayrıntısına kadar düşünürüz. İyi hoş da, bu durum işleri kilitleyebilir vallahi. Bırak biraz da aksın, ufak tefek pürüzler çıksa da önemli değil. Sonuçta her şeyi önceden kestirmek mümkün mü hiç?
İletişim dedikleri şey var ya, işte o olmazsa olmaz. Hani derler ya, "Konuş ki anlaşalım," tam da öyle. Ekip içinde sürekli bilgi akışı olması lazım. Sadece yöneticiden çalışanlara değil, herkesin birbiriyle açıkça konuşabilmesi gerekiyor. Yoksa herkes bir köşede kendi derdini halletmeye çalışır, kimsenin kimseden haberi olmaz, e o zaman da işler sekteye uğrar tabii.
Bazen de insanlar, hani derler ya, "eski köye yeni adet getirme" der durur. Değişime direnmek, alışkanlıklara sıkı sıkıya sarılmak... İşte bu da süreçleri acayip yavaşlatan bir şey. Yeni bir şeyler denemekten korkmamak lazım, belki de o bildiğin eski yöntem artık işe yaramıyordur, kim bilir?
Şu küçük adımlarla ilerleme meselesi var ya, o hakikaten çok işe yarıyor. Hani koca bir dağı bir anda devirmeye çalışmak yerine, her gün bir kürek toprak atarsın ya. Öyle düşün. Minik hedefler belirle, onları gerçekleştir, sonra diğerine geç. Böylece hem motivasyonun düşmez, hem de işler gözünde büyümez.
Geri bildirim kültürü de çok mühim. Yani yapılanı sadece "oldu" ya da "olmadı" diye değil, "nasıl oldu, daha iyi nasıl olabilirdi?" diye konuşmak. Birbirine samimi bir şekilde yol göstermek, hatalardan ders çıkarmak... Böyle yapınca, bir sonraki adımın daha sağlam olur vallahi, süreçler de kendiliğinden hızlanır.
Ha bir de şu dijital araçlar var ya... Onlardan hakkıyla faydalanmak lazım. Hala kağıt kalemle, e-postalarla boğuşanları görüyorum bazen. Abi, artık öyle sistemler var ki, işin yarısını kendisi hallediyor. Neden zorluyorsun kendini ki? Dijitalleşme demek, sadece süslü isimler koymak değil, gerçekten işi kolaylaştırmak demek.
Sonuçta her şey insanla alakalı. Ekip motivasyonu, onların bu sürece inanması... Eğer ekip inançlı değilse, yorgunsa, süreçler ne kadar iyi tasarlanmış olursa olsun yavaşlar, uzar gider. Onların heyecanını diri tutmak, onları dinlemek... İşte o zaman göreceksin, işler nasıl da tıkır tıkır ilerlemeye başlar... vallahi billahi öyle.
Aslında bakarsan, her şey o en başta başlıyor abi ya. Yani daha yola çıkmadan, neyi ne zaman, kiminle, nasıl yapacağını bir netleştiremedin mi... işte o zaman çorap söküğü gibi gelir arkası. Bir planın olmalı, evet ama sadece bir plan defterinde duran kuru bir yazı olmamalı bu.
Hani bir yol haritası çizersin, ama detayları eksik kalır ya. İşte o detaylar var ya, onlar işin ta kendisi. Kimin neyi üstleneceği, hangi adımı atacağı, hangi bilginin kime akacağı... Bu netlik olmadığında herkes kendi kafasına göre takılır, sonra da birbirine bakar durur, "E bu niye olmadı şimdi?" diye.
Bir de şu var; insan, süreçlerin karmaşıklığına kapılıp gider bazen. Her şeyi mükemmel yapma derdine düşeriz, en ince ayrıntısına kadar düşünürüz. İyi hoş da, bu durum işleri kilitleyebilir vallahi. Bırak biraz da aksın, ufak tefek pürüzler çıksa da önemli değil. Sonuçta her şeyi önceden kestirmek mümkün mü hiç?
İletişim dedikleri şey var ya, işte o olmazsa olmaz. Hani derler ya, "Konuş ki anlaşalım," tam da öyle. Ekip içinde sürekli bilgi akışı olması lazım. Sadece yöneticiden çalışanlara değil, herkesin birbiriyle açıkça konuşabilmesi gerekiyor. Yoksa herkes bir köşede kendi derdini halletmeye çalışır, kimsenin kimseden haberi olmaz, e o zaman da işler sekteye uğrar tabii.
Bazen de insanlar, hani derler ya, "eski köye yeni adet getirme" der durur. Değişime direnmek, alışkanlıklara sıkı sıkıya sarılmak... İşte bu da süreçleri acayip yavaşlatan bir şey. Yeni bir şeyler denemekten korkmamak lazım, belki de o bildiğin eski yöntem artık işe yaramıyordur, kim bilir?
Şu küçük adımlarla ilerleme meselesi var ya, o hakikaten çok işe yarıyor. Hani koca bir dağı bir anda devirmeye çalışmak yerine, her gün bir kürek toprak atarsın ya. Öyle düşün. Minik hedefler belirle, onları gerçekleştir, sonra diğerine geç. Böylece hem motivasyonun düşmez, hem de işler gözünde büyümez.
Geri bildirim kültürü de çok mühim. Yani yapılanı sadece "oldu" ya da "olmadı" diye değil, "nasıl oldu, daha iyi nasıl olabilirdi?" diye konuşmak. Birbirine samimi bir şekilde yol göstermek, hatalardan ders çıkarmak... Böyle yapınca, bir sonraki adımın daha sağlam olur vallahi, süreçler de kendiliğinden hızlanır.
Ha bir de şu dijital araçlar var ya... Onlardan hakkıyla faydalanmak lazım. Hala kağıt kalemle, e-postalarla boğuşanları görüyorum bazen. Abi, artık öyle sistemler var ki, işin yarısını kendisi hallediyor. Neden zorluyorsun kendini ki? Dijitalleşme demek, sadece süslü isimler koymak değil, gerçekten işi kolaylaştırmak demek.
Sonuçta her şey insanla alakalı. Ekip motivasyonu, onların bu sürece inanması... Eğer ekip inançlı değilse, yorgunsa, süreçler ne kadar iyi tasarlanmış olursa olsun yavaşlar, uzar gider. Onların heyecanını diri tutmak, onları dinlemek... İşte o zaman göreceksin, işler nasıl da tıkır tıkır ilerlemeye başlar... vallahi billahi öyle.
