PrismTambourine
Kayıtlı Kullanıcı
Şimdi şu yeni telefon, yeni modem ya da başka bir şehre taşınma... Bunların hepsi birden bire hayatımızı allak bullak ediyor, değil mi? Hani dersin ki "Ne yaptım ben şimdi?" Sabah bir uyanıyorsun, banka uygulaman açılmıyor, mailin gelmiyor, Instagram'a giremiyorsun. Vallahi insan bir an kendini suçlu hissediyor, sanki bir halt karıştırdın da yakalandın gibi... Oysa alakası yok, sadece yer değiştirdin abi.
Aslında sistem, senin değişen IP adresini ya da cihaz parmak izini "anormal bir durum" olarak algılıyor, e haliyle de diyor ki "Dur bakalım sen kimsin?" Bu bildiğin, kapının arkasına zincir takıp "Kim o?" diye seslenmek gibi. Amaç kötü değil, senin malını, mülkünü, bilgilerini korumak. İyi de o anki sinir, o anki telaş... İnsan bir an her şeyini kaybetmiş gibi oluyor, düşünsene, bankaya ulaşamamak nedir? Felaket tellalı gibi hissediyorsun.
İşin kötü yanı, bu bloke meselesi öyle tek bir yerden gelmiyor ki. Bankalar ayrı, sosyal medya hesapları ayrı, e-postan ayrı... Her biri kendi kafasına göre bir güvenlik protokolü işletiyor. Biri SMS gönderiyor, biri 'güvenlik sorunu' diye email atıyor, diğeri seni arıyor... Hangisi daha pratik, hangisi daha kolay çözülür, onu da bilemiyorsun işte. Tam bir keşmekeş.
Bazen de oturup kendi kendine sormuyor musun, "Yahu ben bu şifreyi ne zaman değiştirdim ki?" ya da "Bu güvenlik sorusunun cevabı neydi?" diye... İnsan unutuyor işte, bu kadar şeyi aklında tutmak mümkün mü? Kimsenin süper hafızası yok ki. İşte o an anlıyorsun ki, o baştan üşenip de ayarlamadığın ikinci doğrulama adımları, o kurtarma e-postaları, numaraları ne kadar hayatiymiş. Sonra kafanı duvarlara vuruyorsun, "Keşke yapsaydım..." diye.
Ha, bir de var ya, o bloke gelince bazı platformlar sanki bilerek en zor yolu seçiyor çözmek için. 'Kimlik fotoğrafını yükle', 'bir kağıda adını soyadını yazıp selfie çek', 'bilmem kaç haneli kod gir'... Hani bir iki tıkla çözülecek işi bazen öyle bir zorlaştırıyorlar ki, "Tamam arkadaş, kalsın ben kullanmıyorum zaten!" diyesin geliyor. Ama işte öyle olmuyor, mecbursun...
Sabır işi bu. Tamamen sabır. Ne kadar sinir bozucu olursa olsun, sakin kalıp adım adım ilerlemekten başka çare yok. Genellikle birkaç doğrulama adımından sonra iş çözülüyor. Ama o birkaç adımda yediğin strese değer miydi dersen, vallahi billahi değmezdi. Ama sistem böyle işliyor, napacaksın... güvenlik bu, bir yerden de hak veriyorsun, her şeye herkese açık olsa daha mı iyi olurdu sanki? Tabi ki olmazdı.
Yine de insanı düşündürüyor bu durum. Sürekli yeni bir şeyler çıkıyor, güvenlik protokolleri değişiyor. Bir an her şey yolunda giderken, diğer an elindeki cihaz koskoca bir tuğlaya dönüşebiliyor. Ya da hesabın bir hayalete... Bu biraz da modern zamanın garip bir gerçeği gibi. Senin verin, senin dijital kimliğin öyle hassas ki, ufacık bir "anormallik" bütün sistemi kilitleyebiliyor. İyi midir kötü müdür, kim bilir... Ama alışmak lazım, başka çaresi yok gibi.
Aslında sistem, senin değişen IP adresini ya da cihaz parmak izini "anormal bir durum" olarak algılıyor, e haliyle de diyor ki "Dur bakalım sen kimsin?" Bu bildiğin, kapının arkasına zincir takıp "Kim o?" diye seslenmek gibi. Amaç kötü değil, senin malını, mülkünü, bilgilerini korumak. İyi de o anki sinir, o anki telaş... İnsan bir an her şeyini kaybetmiş gibi oluyor, düşünsene, bankaya ulaşamamak nedir? Felaket tellalı gibi hissediyorsun.
İşin kötü yanı, bu bloke meselesi öyle tek bir yerden gelmiyor ki. Bankalar ayrı, sosyal medya hesapları ayrı, e-postan ayrı... Her biri kendi kafasına göre bir güvenlik protokolü işletiyor. Biri SMS gönderiyor, biri 'güvenlik sorunu' diye email atıyor, diğeri seni arıyor... Hangisi daha pratik, hangisi daha kolay çözülür, onu da bilemiyorsun işte. Tam bir keşmekeş.
Bazen de oturup kendi kendine sormuyor musun, "Yahu ben bu şifreyi ne zaman değiştirdim ki?" ya da "Bu güvenlik sorusunun cevabı neydi?" diye... İnsan unutuyor işte, bu kadar şeyi aklında tutmak mümkün mü? Kimsenin süper hafızası yok ki. İşte o an anlıyorsun ki, o baştan üşenip de ayarlamadığın ikinci doğrulama adımları, o kurtarma e-postaları, numaraları ne kadar hayatiymiş. Sonra kafanı duvarlara vuruyorsun, "Keşke yapsaydım..." diye.
Ha, bir de var ya, o bloke gelince bazı platformlar sanki bilerek en zor yolu seçiyor çözmek için. 'Kimlik fotoğrafını yükle', 'bir kağıda adını soyadını yazıp selfie çek', 'bilmem kaç haneli kod gir'... Hani bir iki tıkla çözülecek işi bazen öyle bir zorlaştırıyorlar ki, "Tamam arkadaş, kalsın ben kullanmıyorum zaten!" diyesin geliyor. Ama işte öyle olmuyor, mecbursun...
Sabır işi bu. Tamamen sabır. Ne kadar sinir bozucu olursa olsun, sakin kalıp adım adım ilerlemekten başka çare yok. Genellikle birkaç doğrulama adımından sonra iş çözülüyor. Ama o birkaç adımda yediğin strese değer miydi dersen, vallahi billahi değmezdi. Ama sistem böyle işliyor, napacaksın... güvenlik bu, bir yerden de hak veriyorsun, her şeye herkese açık olsa daha mı iyi olurdu sanki? Tabi ki olmazdı.
Yine de insanı düşündürüyor bu durum. Sürekli yeni bir şeyler çıkıyor, güvenlik protokolleri değişiyor. Bir an her şey yolunda giderken, diğer an elindeki cihaz koskoca bir tuğlaya dönüşebiliyor. Ya da hesabın bir hayalete... Bu biraz da modern zamanın garip bir gerçeği gibi. Senin verin, senin dijital kimliğin öyle hassas ki, ufacık bir "anormallik" bütün sistemi kilitleyebiliyor. İyi midir kötü müdür, kim bilir... Ama alışmak lazım, başka çaresi yok gibi.
