IndigoRhythm
Kayıtlı Kullanıcı
İnsan, hele hele bu devirde, cebindeki o küçücük cihaza ne kadar da bağımlı, değil mi? Hani bir sabah uyandığında ya da tam da önemli bir arama yapman gerekirken, o ekranın tepesinde beliren o meşum "Şebeke yok" yazısıyla kalakalmak... Vay be, insan bir an nasıl da dünyadan kopuyor, değil mi? O senin için sadece bir telefon değil ki, anılarının, işinin, sevdiklerinle bağının ta kendisi, vallahi billahi. Ve işte tam da o anda, o telefonu tekrar hayata döndürmek için o ilk adımı atıp, o blokeyi kaldırma başvurusunu yaptığında, sanki bütün dünyanın ağırlığı kalkmış gibi hissediyorsun ilk başta... Ama o da ne, her şey o kadar kolay mı sanıyorsun? İşte tam da o noktadan sonra başlıyor asıl hikaye, o başvuru dilekçesini verdikten sonraki o meçhul bekleyiş.
O dilekçeyi verdin, ilgili kuruma teslim ettin, belki bir makbuz aldın eline, belki sadece bir "işleme alındı" sözü... Peki ya sonrası? Günler geçiyor, bir haber yok; haftalar geçiyor, hala bir gelişme yok. Hani insan içinden söküp atmak ister ya o bekleyişin getirdiği o garip sıkıntıyı, o çaresizliği... Sürekli telefonuna bakıyorsun, bildirim gelecek mi diye, e-posta kutunu, mesajlarını tarıyorsun, belki bir yerden bir ışık sızar diye. Hatta bazen durup dururken cebinden çıkarıp telefonunu, sanki sihirli bir el dokunmuş da şebeke gelmiş gibi kontrol ediyorsun... Boşuna, biliyorsun ama yine de yapıyorsun. İşte o bekleme süreci var ya, insanı resmen yiyip bitiriyor. Hayatın hızına yetişmeye çalışırken, elindeki o en önemli iletişim aracından mahrum kalmak, bir boşluğa düşmüş gibi hissettirmiyor mu sana da, ne bileyim...
Peki, bu koca koca devlet kapılarında işler nasıl ilerler, o başvurun şimdi hangi masada, hangi görevlinin elinde bekler, bunu nasıl anlayacağız? Tabii ki ilk akla gelen, modern çağın nimetlerinden biri olan o e-Devlet kapısı, abi ya. Hemen açıyorsun tarayıcını, şifrenle giriyorsun sisteme, arama çubuğuna yazıyorsun "IMEI sorgulama" ya da "BTK başvuruları" falan... Orada bir başvuru takibi bölümü var, biliyorsun. Oraya girdiğinde, yaptığın başvurunun son durumu, hangi aşamada olduğu, varsa eksik bir belge, ya da ne bileyim, bir onay bekleyip beklemediği görünüyor olması lazım. Görünüyor mu peki? Genellikle bir tarih, bir "işleme alındı" ibaresi, bazen de "incelemede" gibi genel bir ifade... İşte o belirsizlik bazen o kadar yıpratıcı oluyor ki, oradaki o iki kelimelik durum açıklaması bile sana bir şey anlatmıyor, sadece daha da meraklandırıyor, değil mi?
Ya o e-Devlet'te de bir tık ilerleme yoksa, o aynı eski tarihte kalmış, aynı sıkıcı "işleme alındı" yazısıyla karşılaşıyorsan? İşte o zaman insanı bir panik sarıyor. Acaba dilekçem kayboldu mu, yanlış yere mi verdim, yoksa bir hata mı yaptım diye düşünmeye başlıyorsun. İşte o noktada işler biraz daha kişiselleşiyor, biraz daha derinleşiyor. Artık sadece ekran başında beklemek yetmez, biliyorsun. BTK'nın o telefon numaralarını aramak, bazen dakikalarca müzik dinleyip hat düşmesini beklemek... "Şu an tüm operatörlerimiz meşgul, lütfen hatta kalın..." cümlesini kaç kere duyduğunu saymayı bile bırakıyorsun. Belki de bizzat o kurumlardan birine gitme gereği duyacaksın, o kalabalık koridorlarda, o bankolarda saatlerce bekleyeceksin... Tüm bu çaba, sadece o birkaç kelimelik güncel bilgiyi alabilmek, o telefonun gerçekten de bir gün açılacağına dair minicik bir umut kırıntısı bulabilmek için, vallahi insan bazen kendini ne kadar da küçük hissediyor bu kocaman bürokrasi çarkında...
Şimdi kim bilir, belki senin başvurun bir uzman komisyonunda, bir "özel inceleme" adı altında detaylıca inceleniyordur. Belki de dosyandaki minicik bir eksiklik yüzünden askıya alınmıştır, ama sana haber vermeyi unutmuşlardır ya da sistemde bir gecikme yaşanıyordur. Böyle durumlarda, o sabır katsayını Everest'in zirvesine kadar çıkarman gerekiyor, abi ya. Unutma, bu süreçler bazen beklentinin çok ötesinde uzayabiliyor, çünkü karşında bir makine yok, koskoca bir sistem var, yüz binlerce benzer başvuru var. Ama sen yine de vazgeçmeyeceksin, değil mi? Sürekli takip et, sık sık ara, gerekiyorsa tekrar git... O sesin çıktığı yerden, o sorunun cevabını alana kadar peşini bırakma. Zira senin için ne kadar önemliyse o telefon, onlar için sadece bir "dosya" olabilir, bu acı ama gerçek... Senin o dosyanın tozlu raflarda kaybolmasına izin vermemelisin.
Ve bir gün... İşte o gün geldiğinde, belki bir sabah uyanıp yine telefonunu kontrol ettiğinde, ya da o e-Devlet sayfasında rastgele dolaşırken, o "Bloke Kaldırıldı" ya da "İşlem Tamamlanmıştır" yazısıyla karşılaştığında hissedeceğin o rahatlama var ya, işte o bambaşka bir şey. Sanki aylardır sırtında taşıdığın tonlarca yük kalkmış gibi, sanki uzun bir yolculuktan sonra evine dönmüş gibi... Telefonuna takacaksın sim kartını, o bildiğin şebeke çubukları birer birer belirecek ekranında... O anda içinden yükselen o "oh be!" sesi, belki de bu zorlu sürecin bütün yorgunluğunu, bütün stresini unutturacak sana. İnsan o an anlıyor ki, bazen en basit gibi görünen bir şey bile, aslında ne kadar da değerli, ne kadar da önemliymiş hayatımızda... Ne macera ama, değil mi? Telefonu yeniden kullanabilmek için verdiğin o mücadelenin sonunda gelen o tatlı zafer hissi... İşte buna değer, vallahi değer.
O dilekçeyi verdin, ilgili kuruma teslim ettin, belki bir makbuz aldın eline, belki sadece bir "işleme alındı" sözü... Peki ya sonrası? Günler geçiyor, bir haber yok; haftalar geçiyor, hala bir gelişme yok. Hani insan içinden söküp atmak ister ya o bekleyişin getirdiği o garip sıkıntıyı, o çaresizliği... Sürekli telefonuna bakıyorsun, bildirim gelecek mi diye, e-posta kutunu, mesajlarını tarıyorsun, belki bir yerden bir ışık sızar diye. Hatta bazen durup dururken cebinden çıkarıp telefonunu, sanki sihirli bir el dokunmuş da şebeke gelmiş gibi kontrol ediyorsun... Boşuna, biliyorsun ama yine de yapıyorsun. İşte o bekleme süreci var ya, insanı resmen yiyip bitiriyor. Hayatın hızına yetişmeye çalışırken, elindeki o en önemli iletişim aracından mahrum kalmak, bir boşluğa düşmüş gibi hissettirmiyor mu sana da, ne bileyim...
Peki, bu koca koca devlet kapılarında işler nasıl ilerler, o başvurun şimdi hangi masada, hangi görevlinin elinde bekler, bunu nasıl anlayacağız? Tabii ki ilk akla gelen, modern çağın nimetlerinden biri olan o e-Devlet kapısı, abi ya. Hemen açıyorsun tarayıcını, şifrenle giriyorsun sisteme, arama çubuğuna yazıyorsun "IMEI sorgulama" ya da "BTK başvuruları" falan... Orada bir başvuru takibi bölümü var, biliyorsun. Oraya girdiğinde, yaptığın başvurunun son durumu, hangi aşamada olduğu, varsa eksik bir belge, ya da ne bileyim, bir onay bekleyip beklemediği görünüyor olması lazım. Görünüyor mu peki? Genellikle bir tarih, bir "işleme alındı" ibaresi, bazen de "incelemede" gibi genel bir ifade... İşte o belirsizlik bazen o kadar yıpratıcı oluyor ki, oradaki o iki kelimelik durum açıklaması bile sana bir şey anlatmıyor, sadece daha da meraklandırıyor, değil mi?
Ya o e-Devlet'te de bir tık ilerleme yoksa, o aynı eski tarihte kalmış, aynı sıkıcı "işleme alındı" yazısıyla karşılaşıyorsan? İşte o zaman insanı bir panik sarıyor. Acaba dilekçem kayboldu mu, yanlış yere mi verdim, yoksa bir hata mı yaptım diye düşünmeye başlıyorsun. İşte o noktada işler biraz daha kişiselleşiyor, biraz daha derinleşiyor. Artık sadece ekran başında beklemek yetmez, biliyorsun. BTK'nın o telefon numaralarını aramak, bazen dakikalarca müzik dinleyip hat düşmesini beklemek... "Şu an tüm operatörlerimiz meşgul, lütfen hatta kalın..." cümlesini kaç kere duyduğunu saymayı bile bırakıyorsun. Belki de bizzat o kurumlardan birine gitme gereği duyacaksın, o kalabalık koridorlarda, o bankolarda saatlerce bekleyeceksin... Tüm bu çaba, sadece o birkaç kelimelik güncel bilgiyi alabilmek, o telefonun gerçekten de bir gün açılacağına dair minicik bir umut kırıntısı bulabilmek için, vallahi insan bazen kendini ne kadar da küçük hissediyor bu kocaman bürokrasi çarkında...
Şimdi kim bilir, belki senin başvurun bir uzman komisyonunda, bir "özel inceleme" adı altında detaylıca inceleniyordur. Belki de dosyandaki minicik bir eksiklik yüzünden askıya alınmıştır, ama sana haber vermeyi unutmuşlardır ya da sistemde bir gecikme yaşanıyordur. Böyle durumlarda, o sabır katsayını Everest'in zirvesine kadar çıkarman gerekiyor, abi ya. Unutma, bu süreçler bazen beklentinin çok ötesinde uzayabiliyor, çünkü karşında bir makine yok, koskoca bir sistem var, yüz binlerce benzer başvuru var. Ama sen yine de vazgeçmeyeceksin, değil mi? Sürekli takip et, sık sık ara, gerekiyorsa tekrar git... O sesin çıktığı yerden, o sorunun cevabını alana kadar peşini bırakma. Zira senin için ne kadar önemliyse o telefon, onlar için sadece bir "dosya" olabilir, bu acı ama gerçek... Senin o dosyanın tozlu raflarda kaybolmasına izin vermemelisin.
Ve bir gün... İşte o gün geldiğinde, belki bir sabah uyanıp yine telefonunu kontrol ettiğinde, ya da o e-Devlet sayfasında rastgele dolaşırken, o "Bloke Kaldırıldı" ya da "İşlem Tamamlanmıştır" yazısıyla karşılaştığında hissedeceğin o rahatlama var ya, işte o bambaşka bir şey. Sanki aylardır sırtında taşıdığın tonlarca yük kalkmış gibi, sanki uzun bir yolculuktan sonra evine dönmüş gibi... Telefonuna takacaksın sim kartını, o bildiğin şebeke çubukları birer birer belirecek ekranında... O anda içinden yükselen o "oh be!" sesi, belki de bu zorlu sürecin bütün yorgunluğunu, bütün stresini unutturacak sana. İnsan o an anlıyor ki, bazen en basit gibi görünen bir şey bile, aslında ne kadar da değerli, ne kadar da önemliymiş hayatımızda... Ne macera ama, değil mi? Telefonu yeniden kullanabilmek için verdiğin o mücadelenin sonunda gelen o tatlı zafer hissi... İşte buna değer, vallahi değer.
