CoralPendulum
Kayıtlı Kullanıcı
Telefonun birden susup kalması yok mu, hani o birkaç saniyeliğine sanki dünya durmuş gibi hissedersin ya, işte o an başlıyor her şey. Normalde sürekli elimizde, hayatımızın uzantısı gibi taşıdığımız o küçük cihazın ansızın bir tuğlaya dönüşmesi, ne bileyim, bir boşluğa düşmüş gibi oluyorsun. Çalmayan, aramayan, mesaj göndermeyen bir telefon... Hele ki o anda acil bir işin varsa, birini araman gerekiyorsa, vay ki ne vay haline. Zaten modern çağın en büyük kabuslarından biri değil mi, bir anda tüm bağlantılarının kopması, kendini izole edilmiş hissetmen... Panik başlıyor yavaş yavaş, "Ne oldu şimdi?" diye sorup duruyorsun kendi kendine, sanki bir suç işlemişsin de cezasını çekiyormuşsun gibi. İlk başta anlamlandıramıyorsun bile, sanki cihaz bozuldu sanırsın, belki şarjı bitti diye umarsın... Ama hayır, o küçük "servis yok" ya da "şebeke yok" yazısı belirince anlıyorsun durumu: SIM kartın bloke olmuş, geçmiş olsun.
Sonra başlar o bitmek bilmez çaresizlik, ne yapacağını bilemezsin ilk anda. Gözün başka bir telefona kayar hemen, sanki sihirli bir şekilde kendini düzeltecekmiş gibi. İşte tam o noktada, çoğu operatörün kurtarıcı gibi sunduğu bir imkan belirir zihninde: Sesli Yanıt Sistemi, yani IVR. "Hah!" dersin, "Bir de oradan deneyeyim." Umutsuz bir çaba gibi başlar aslında bu süreç, çünkü herkes bilir ya, o sesli yanıt sistemleri ne kadar çetrefilli olabilir... Ama yine de denemekten başka çaren yoktur, değil mi? Zaten başka ne yapabilirdin ki o an? Koşa koşa bir bayiye mi gidecektin? Belki de çok geçtir, belki de çalışma saatleri bitmiştir... İşte o an o tuşlara basma eylemi, bir çeşit tevekkül haline dönüşür.
Aradığında karşına çıkan o robotik ses, seni baştan aşağı süzer sanki, ne istediğini anlamaya çalışır. "SIM kart blokesi kaldırmak için şunu tuşlayın," der, ya da "Kimlik doğrulaması için TC kimlik numaranızı girin." Her tuşlayışın bir adım öne gitmek demek, bu zihninde canlanan bir yolculuk gibi. Bir yandan gergin olsan da, diğer yandan küçük bir umut filizlenir içinde. Bir de o doğrulama adımları yok mu, vallahi billahi insanı çileden çıkarır. Annenizin kızlık soyadının ilk iki harfi, doğum tarihiniz, bilmem kaçıncı faturanızın son rakamı... Sanki bir bilgi yarışmasına katılıyormuşsun gibi hissettirir sana, oysa tek istediğin telefonunun çalışmasıdır. Yanlış girersen en baştan aldırır ya sana, işte o an sinir katsayın tavan yapar. Bir an "Vazgeçsem mi acaba?" diye düşünmez misin, düşünsene... Ama sonra o anlık hevesine yenik düşüp devam edersin, çünkü başka bir çıkış kapısı gözükmez.
O sesli yanıt sistemleri genellikle seni bir döngünün içine sokar, sanki bilerek tasarlanmıştır gibi. "Daha fazla bilgi için şu tuşu, ana menüye dönmek için bu tuşu..." İnsan bir süre sonra neye bastığını şaşırır hale gelir, kafası allak bullak olur. Hatta bazı sistemlerde, hani o 'bir sonraki menüye geçmek için bekleyin' uyarısı olur ya, sanki zaman yavaşlamış gibi hissedersin, o anların uzadığını... Oysa tek istediğin, o basit, küçük SIM kartın tekrar çalışmaya başlamasıdır. Bir de o esnada kendini sorgulamaya başlarsın, "Ben ne yaptım da bu kart bloke oldu?" diye. Hatta bazen, sırf doğru tuşa basabilmek için, o robotik sesi sabırla, tane tane dinlersin, sanki bir sırrı çözmeye çalışıyormuşsun gibi. İşte o küçük zafer anları, doğru menüye geçmeyi başardığında kendini tebrik ettiğin anlar... Bunlar, bu sürecin dramatik yanlarıdır aslında, insan psikolojisinin o anki kırılganlığını gözler önüne serer.
Nihayet, tüm o çetin sınavları başarıyla geçip, son aşamaya ulaştığında derin bir nefes alırsın. Sesli yanıt sistemi sana "Talebiniz alınmıştır, kısa süre içerisinde SIM kartınız aktif hale gelecektir" dediğinde, o sözler kulağına bir senfoni gibi gelir. Belki birkaç dakika beklersin, belki de daha uzun sürer bu bekleme, ama artık bir umudun vardır. O telefonun ekranında "Şebeke yok" yazısı "Türk Telekom" ya da "Turkcell"e dönüştüğünde, işte o an dünya yeniden dönmeye başlar. Sanki uzun bir yolculuktan dönmüş, derin bir nefes almışsın gibi... O küçük yeşil barın tamamen dolduğunu görmek, hele ki bir de bir mesaj sesi duyarsan, "Oh be!" dersin içinden, vallahi dersin. Tüm o yaşanan çilelere, o robotik sese, o bitmek bilmeyen menülere değdiğini hissedersin... Kim bilebilirdi ki, bir SIM kart blokesi kaldırma işleminin insanı bu kadar duygudan duyguya sürükleyeceğini, değil mi? Hayata dönüş gibi bir şey bu, abi ya... Küçücük bir zafer ama çok büyük bir anlam taşır o an.
Sonra başlar o bitmek bilmez çaresizlik, ne yapacağını bilemezsin ilk anda. Gözün başka bir telefona kayar hemen, sanki sihirli bir şekilde kendini düzeltecekmiş gibi. İşte tam o noktada, çoğu operatörün kurtarıcı gibi sunduğu bir imkan belirir zihninde: Sesli Yanıt Sistemi, yani IVR. "Hah!" dersin, "Bir de oradan deneyeyim." Umutsuz bir çaba gibi başlar aslında bu süreç, çünkü herkes bilir ya, o sesli yanıt sistemleri ne kadar çetrefilli olabilir... Ama yine de denemekten başka çaren yoktur, değil mi? Zaten başka ne yapabilirdin ki o an? Koşa koşa bir bayiye mi gidecektin? Belki de çok geçtir, belki de çalışma saatleri bitmiştir... İşte o an o tuşlara basma eylemi, bir çeşit tevekkül haline dönüşür.
Aradığında karşına çıkan o robotik ses, seni baştan aşağı süzer sanki, ne istediğini anlamaya çalışır. "SIM kart blokesi kaldırmak için şunu tuşlayın," der, ya da "Kimlik doğrulaması için TC kimlik numaranızı girin." Her tuşlayışın bir adım öne gitmek demek, bu zihninde canlanan bir yolculuk gibi. Bir yandan gergin olsan da, diğer yandan küçük bir umut filizlenir içinde. Bir de o doğrulama adımları yok mu, vallahi billahi insanı çileden çıkarır. Annenizin kızlık soyadının ilk iki harfi, doğum tarihiniz, bilmem kaçıncı faturanızın son rakamı... Sanki bir bilgi yarışmasına katılıyormuşsun gibi hissettirir sana, oysa tek istediğin telefonunun çalışmasıdır. Yanlış girersen en baştan aldırır ya sana, işte o an sinir katsayın tavan yapar. Bir an "Vazgeçsem mi acaba?" diye düşünmez misin, düşünsene... Ama sonra o anlık hevesine yenik düşüp devam edersin, çünkü başka bir çıkış kapısı gözükmez.
O sesli yanıt sistemleri genellikle seni bir döngünün içine sokar, sanki bilerek tasarlanmıştır gibi. "Daha fazla bilgi için şu tuşu, ana menüye dönmek için bu tuşu..." İnsan bir süre sonra neye bastığını şaşırır hale gelir, kafası allak bullak olur. Hatta bazı sistemlerde, hani o 'bir sonraki menüye geçmek için bekleyin' uyarısı olur ya, sanki zaman yavaşlamış gibi hissedersin, o anların uzadığını... Oysa tek istediğin, o basit, küçük SIM kartın tekrar çalışmaya başlamasıdır. Bir de o esnada kendini sorgulamaya başlarsın, "Ben ne yaptım da bu kart bloke oldu?" diye. Hatta bazen, sırf doğru tuşa basabilmek için, o robotik sesi sabırla, tane tane dinlersin, sanki bir sırrı çözmeye çalışıyormuşsun gibi. İşte o küçük zafer anları, doğru menüye geçmeyi başardığında kendini tebrik ettiğin anlar... Bunlar, bu sürecin dramatik yanlarıdır aslında, insan psikolojisinin o anki kırılganlığını gözler önüne serer.
Nihayet, tüm o çetin sınavları başarıyla geçip, son aşamaya ulaştığında derin bir nefes alırsın. Sesli yanıt sistemi sana "Talebiniz alınmıştır, kısa süre içerisinde SIM kartınız aktif hale gelecektir" dediğinde, o sözler kulağına bir senfoni gibi gelir. Belki birkaç dakika beklersin, belki de daha uzun sürer bu bekleme, ama artık bir umudun vardır. O telefonun ekranında "Şebeke yok" yazısı "Türk Telekom" ya da "Turkcell"e dönüştüğünde, işte o an dünya yeniden dönmeye başlar. Sanki uzun bir yolculuktan dönmüş, derin bir nefes almışsın gibi... O küçük yeşil barın tamamen dolduğunu görmek, hele ki bir de bir mesaj sesi duyarsan, "Oh be!" dersin içinden, vallahi dersin. Tüm o yaşanan çilelere, o robotik sese, o bitmek bilmeyen menülere değdiğini hissedersin... Kim bilebilirdi ki, bir SIM kart blokesi kaldırma işleminin insanı bu kadar duygudan duyguya sürükleyeceğini, değil mi? Hayata dönüş gibi bir şey bu, abi ya... Küçücük bir zafer ama çok büyük bir anlam taşır o an.
